Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 927/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej z 2017-09-07

Sygn. akt I C 927/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie: Przewodniczący SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko (...) SA z/s w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) SA z/s w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 12.000 zł (dwanaście tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 08.12.2014 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić kwotę 441,28 zł na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej tytułem wydatków poniesionych w toku postępowania tymczasowo przez Skarb Państwa.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

07.09.2017r.

Sygn. akt I C 927/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 19.10.2015 r. przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. z/s w W. powód P. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 12.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 12.000 zł od dnia 08.12.2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę oraz o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w dniu 22.10.2014 r. w B. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia, w wyniku nieudzielenia pierwszeństwa przejazdu, uderzył w pojazd kierowany przez powoda. W chwili ww. zdarzenia pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wyniku wypadku powód doznał wskazanych w pozwie obrażeń ciała i rozstroju zdrowia oraz przechodził opisany w pozwie proces leczenia i rehabilitacji skutków wypadku. Nadto zaistniała kolizja została zakwalifikowana jako wypadek przy pracy, bowiem powód realizował w tym czasie obowiązki pracownicze i poruszał się służbowym samochodem. Pomimo podjętego leczenia powód w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki wypadku komunikacyjnego przejawiające się przede wszystkim w dolegliwościach bólowych i ograniczeniu ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz przewlekłym zespołem bólowym i deformacją mostka, które nie ustąpiły do końca pomimo niezwłocznie podjętego leczenia specjalistycznego. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej pismem z dnia 07.11.2014 r. Strona pozwana decyzją z dnia 17.11.2015r. przyznała powodowi kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Powód wskazał, że dochodzi pozwem kwoty 12.000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uzasadniając powyższe rozmiarem i charakterem poniesionych obrażeń oraz wskazując jako podstawę prawną tego roszczenia art. 445 § 1 Kc. W ocenie powoda strona pozwana w sposób nieuprawniony odmówiła przyznania mu zadośćuczynienia. Zdaniem powoda w obliczu jednoznacznej dokumentacji medycznej, nie sposób uznać za słuszne twierdzeń strony pozwanej, jakoby w wyniku wypadku komunikacyjnego nie doszło do uszkodzeń ciała powoda lub rozstroju jego zdrowia. W zakresie odsetek żądanych od kwoty 12.000 zł powód wskazał, że dochodzi ich na podstawie art. 817 § 1 Kc.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała jako okoliczność bezsporną, że powód uczestniczył w dniu 22.10.2014r. w wypadku komunikacyjnym. Strona pozwana udzielała ochrony gwarancyjnej z ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych dla pojazdu kierowanego przez sprawcę kolizji na podstawie zawartej umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz że powód zgłosił stronie pozwanej szkodę na osobie, doznaną przez niego wskutek ww. wypadku komunikacyjnego oraz że decyzją z dnia 17.11.2015r. przyznała powodowi kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Strona pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powoda dotyczące uzupełniającego zadośćuczynienia w kwocie 12.000 zł, albowiem z dokumentacji zgromadzonej w postępowaniu likwidacyjnym wynika, że zarówno pod względem ortopedycznym i neurologicznym u powoda nie występują obiektywne objawy obrażeń powstałych wskutek wypadku z dnia 22.10.2014 r. lub ich długotrwałych następstw. Strona pozwana podniosła, że w przedmiotowej sprawie brak jest obiektywnych badań stwierdzających, aby zgłaszane dolegliwości czy rozstrój zdrowia miały związek z przedmiotowym wypadkiem. Nadto strona pozwana wskazała, że lekarze orzecznicy strony pozwanej, na podstawie przeprowadzonych badań ustalili u powoda 0 % uszczerbek na zdrowiu. Badanie TK kręgosłupa powoda wykazało natomiast objawy przewlekłej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa piersiowego, która z dużym prawdopodobieństwem jest przyczyną zgłaszanych przez powoda dolegliwości bólowych, jednak nie pozostaje w związku z wypadkiem z dnia 22.10.2014 r.

Strona pozwana zakwestionowała też dochodzone przez powoda roszczenie dotyczące odsetek ustawowych, uzasadniając że nie była i nie jest w opóźnieniu wobec powoda w myśl art. 481 § 1 k.c. Zdaniem strony pozwanej ewentualne roszczenie odsetkowe należy się powodowi od daty wyrokowania, a nie od daty wskazanej w pozwie.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny :

Powód w dniu 22.10.2014r. uległ jako kierowca pojazdu wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca zdarzenia, w wyniku nieudzielenia pierwszeństwa przejazdu, uderzył w pojazd kierowany przez powoda. W chwili zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana co do zasady ponosi odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia wobec powoda.

bezsporne, a nadto tak: - zaświadczenie o zdarzeniu wypadku drogowego – k. 10,

Pojazd sprawcy wyjechał z impetem przed pojazd kierowany przez powoda, który jechał prawidłowo drogą z pierwszeństwem przejazdu. Powód poczuł znaczny wstrząs i bardzo silny ból w okolicy mostka klatki piersiowej w wyniku uderzenia kierownicą oraz ból głowy w wyniku uderzenia.

Dowód: - przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 126

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powód został przewieziony do 4 (...) Szpitala (...) we W., gdzie udzielono mu pomocy medycznej oraz wykonano badania w zakresie funkcjonowania jego organizmu, w tym badanie RTG kręgosłupa i mostka. U powoda stwierdzono skręcenie kręgosłupa szyjnego i złamanie mostka , zalecono unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym przez trzy tygodnie, zażywanie farmakologicznych środków przeciwbólowych oraz kontrole w poradni ortopedycznej.

Dowód: - odpis karty informacyjnej z dnia 23.10.2014 r. – k. 11-12

Pomimo zastosowania się do wskazówek lekarzy powód odczuwał zaburzenia snu, dolegliwości bólowe głowy oraz kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do barków, drętwienie obu kończyn górnych oraz zawroty głowy, a także bóle i duszności w klatce piersiowej. U powoda stwierdzono również ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego.

Dowód: - odpis karty informacyjnej z dnia 23.10.2014 r. – k. 11-12

- informacja dla lekarza kierującego z dnia 23.01.2015r. – k. 13

Lekarz orzecznik ZUS w postępowaniu o wypadek przy pracy powoda ustalił 10 % uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami ww. wypadku.

Dowód: - odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 14.04.2015 r. – k.14

Wypadek miał znaczny wpływ na życie powoda, mającego w tym czasie 32 lata. Wypadek oraz jego następstwa w postaci rozstroju zdrowia spowodowały duże zmiany w życiu osobistym powoda. Podczas całego okresu rekonwalescencji powód odczuwał silne bóle i ograniczenie ruchomości kręgosłupa, bóle i zawroty głowy, a także parestezje dłoni, które utrudniały mu normalne funkcjonowanie. Od dnia wypadku aktywność powoda została ograniczona, ma on trudności w wykonywaniu czynności wymagających schylania, pochylania głowy, dźwigania. Do dnia dzisiejszego u powoda utrzymuje się ból przy poruszaniu szyją, bóle barku, ograniczenie ruchomości kręgosłupa oraz parestezje dłoni. Powód cierpiał z powodu złego samopoczucia związanego z silnymi dolegliwościami bólowymi, co powodowało że stawał się nerwowy i rozgoryczony. Przez 4 miesięcy po wypadku powód nie mógł wykonywać swojej pracy, pozostając na zwolnieniu lekarskim. Przedmiotowy wypadek niekorzystnie odbił się na stanie emocjonalnym powoda, który do dnia dzisiejszego ma problemy natury psychicznej związane z zaistniałym zdarzeniem. Doznany wypadek do dnia dzisiejszego jest źródłem traumatycznych wspomnień i negatywnych odczuć. Powód stał się osobą nerwową, która często analizuje wypadek i odczuwa lęk przed jazdą samochodem. Powód nie może w pełni opiekować się córką, odczuwa szybsze zmęczenie oraz uczucie duszności.

Dowód: - zeznania świadek A. K. – nośnik zapisu – k. 62

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu - k. 126

Powód, działając poprzez pełnomocnika, zgłosił w dniu 07.11.2014r. szkodę oraz wniosek o wypłatę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W piśmie ze zgłoszeniem szkody powód przedstawił okoliczności sprawy oraz przedłożył posiadaną dokumentację.

Dowód: - dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

Na mocy decyzji z dnia 17.11.2014r. strona pozwana wypłaciła na rzecz powoda bezsporną część zadośćuczynienia w kwocie 1000 zł , uzależniając ewentualną dopłatę od wyników badań powoda przez lekarzy orzeczników.

Dowód: - decyzja pozwanego z dnia 17 listopada 2014r. – w załączeniu akt szkody nr 0007033514

Następnie celem ustalenia skutków zdarzenia dla zdrowia powoda, pozwany skierował go na badania przez komisję lekarską, złożoną z ortopedy, ortopedy-traumatologa i neurologa.

Dowód: - badanie ortopedyczne z dnia 24 listopada 2014r. – w aktach szkody,

- badanie neurologiczne z dnia 9 grudnia 2014r. – w aktach szkody,

- podsumowanie badań przez ortopedę – traumatologa z dnia 11 grudnia 2014r- w aktach szkody.

Po przeprowadzeniu badan strona pozwana nie znalazła podstaw do dopłaty na rzecz powoda jakichkolwiek kwot.

Dowód: - decyzja pozwanego z dnia 16 grudnia 2014r. – w aktach szkody,

- decyzja pozwanego z dnia 1 kwietnia 2015r. – w aktach szkody.

W następstwie przebytego w dniu 22.10.2014 r. wypadku komunikacyjnego powód doznał powierzchniowego urazu głowy – bez utraty przytomności – wygojonym bez następstw oraz skręcenia kręgosłupa szyjnego – bez złamań – wygojonym bez następstw oraz stłuczenia klatki piersiowej ze złamaniem mostka i krwiakiem zamostkowym – wygojonym z deformacją i przewlekłym zespołem bólowym. U powoda stwierdza się obecnie stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego oraz stan po złamaniu mostka. W wyniku wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10 % według poz. 59 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Bardzo długo utrzymywały się u powoda dolegliwości bólowe klatki piersiowej w zakresie mostka, a obecnie występują one przy kaszlu. Utrzymuje się przewlekły zespół bólowy mostka z wyczuwalnym pourazowym zniekształceniem na granicy rękojeści i trzonu. Mając na uwadze doznane urazy należy przyjąć, że bezpośrednio po zdarzeniu dolegliwości bólowe były znaczne. Rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są pomyślne. W przyszłości nie powinny ujawnić się inne uciążliwości związane z przebytym urazem, poza już ujawnionymi. W ocenie procentowego uszczerbku na zdrowiu wzięto pod uwagę utrzymywanie się przewlekłego zespołu bólowego mostka z wyczuwalnym pourazowym zniekształceniem na granicy rękojeści i trzonu. Doznane złamanie goiło się bardzo długo i wygoiło się ze zniekształceniem obrysów, co wykazało badanie przedmiotowe

Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii dr M. D. i z zakresu ortopedii dr L. M. – k. 74-78,

- opinia uzupełniająca – k.112

Zdarzenie z dnia 22.10.2014 r. został zakwalifikowany przez ZUS jako wypadek przy pracy z tego tytułu powodowi wypłacono decyzją z dnia 05.05.2015 r. odszkodowanie w kwocie 7.570 zł. Wskutek wypadku powód był niezdolny do pracy i pobierał z tego tytułu zasiłek chorobowy w okresie od 22.10.2014 r. do 28.02.2015 r.

Dowód: - informacja (...) Oddział we W. z dnia 18.12.2015 r. – k. 53,

- informacja (...) Oddział we W. z dnia 23.12.2015 r. – k.55

Sąd zważył ponadto, co następuje :

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się nie tylko na dowodach w postaci dokumentacji medycznej i innej przedłożonej przez powoda i stronę pozwaną, czy zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, co do wiarygodności zeznań których nie ujawniły się wątpliwości, przesłuchaniu powoda w charakterze strony, lecz również na dopuszczonej jako dowód w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. Sporządzona przez biegłych opinia nie wykazuje sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, które uzasadniałyby konieczność sporządzenia nowej opinii, a właśnie pod tymi względami należy oceniać opinię biegłych. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądowym ( wyrok SN z 7.04.2005 r. w sprawie II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656) specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie przede wszystkim w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Nadto w opinii uzupełniającej ( k. 112) biegli, podtrzymując konkluzję swojej opinii, udzielili wyjaśnień i jednoznacznie odnieśli się do zastrzeżeń składanych przez powoda. Z tych względów w ocenie Sądu zarzuty strony pozwanej, z którymi się nie zgodzili biegli w swojej opinii uzupełniającej, i wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych, stanowią jedynie wyraz subiektywnego przekonania i jednostronnej polemiki z ustaleniami biegłych, opartej na niezadowoleniu z ustaleń co do uszczerbku na zdrowiu powoda. Tymczasem w orzecznictwie sądowym wyrażono wielokrotnie opinię, że nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy już złożona opinia jest niekorzystna dla strony (tak m.in. SN w wyroku z 16.09.2009 r. I UK 102/09, LEX nr 537027 oraz wyrok SN z 06.05.2009r., II CSK 642/08, LEX nr 511998). Nie ma też znaczenia, czy lekarz orzecznik strony pozwanej ustalił w swoim orzeczeniu większy lub mniejszy uszczerbek na zdrowiu powoda, niż ustalili to biegli sądowi w swojej opinii, lub czy ustalił jakikolwiek taki uszczerbek, gdyż orzeczenie to wobec zaprzeczenia przez powoda jej konkluzji i rzetelności jej wydania, może być traktowane jedynie jako tzw. opinia prywatna, czyli może ono stanowić jedynie element twierdzeń danej strony (tak m.in. orzeczenie SN z 29.09.1956 r., III CR 121/56, OSNCK 1958/1/16, wyrok SN z 11.06.1974 r., II CR 260/74, Lex nr 7517, wyrok SN z 08.06.2001 r. I PKN 468/00, OSNP 2003/8/197, wyrok SN z 12.04.2002 r., I CKN 92/00, Lex nr 53932), a więc należy odmówić jej mocy dowodowej na okoliczności sporne. To samo dotyczy zresztą orzeczenia przedstawianego przez powoda (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k.14).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. posiadacz (samoistny albo zależny) mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie z art. 415 Kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywdę należy rozumieć jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia związane z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Przyjmuje się też, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień psychicznych i fizycznych, zarówno już doznanych, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości jako skutek zdarzenia wywołującego krzywdę.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie kwestionowała, że co do zasady ponosi odpowiedzialność cywilną za sprawcę wypadku komunikacyjnego z dnia 22.10.2014r. z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast kwestionowała związek przyczynowy pomiędzy tym wypadkiem a urazami doznanymi przez powoda, o których powód twierdził, że doznał je wskutek tego wypadku.

Zdaniem Sądu ustalony stan faktyczny wskazuje, że powództwo powoda jest słuszne co do samej zasady, albowiem wbrew twierdzeniom strony pozwanej ww. związek przyczynowy w rzeczywistości zachodzi. Nie ujawniło się bowiem, by przed wypadkiem powód leczył się z powodu dolegliwości przewlekłej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego. Ujawniły się one na skutek przebytego zdarzenia, a ich następstwa utrzymują się do chwili obecnej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że powód w wyniku wypadku doznał określonego uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa i złamania mostka z utrzymującymi się niewielkimi ograniczeniami ruchomości. Nadto doznane wskutek wypadku urazy skutkują do chwili obecnej zdarzającymi się dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Na istnienie ww. związku przyczynowego wskazują jednak także inne dowody w postaci zeznań świadek A. K. oraz przesłuchania samego powoda, jak również dokumentacja medyczna powoda, z której wynika, że powód prowadził leczenie urazów zgłoszonych przez siebie w niniejszej sprawie jako skutki wypadku z dnia 22.10.2014 r. Nie ujawniły się też żadne okoliczności wskazujące na to, że urazów tych powód doznał w innych okolicznościach niż w wyniku ww. wypadku. Powód zatem wypełnił ciążący na nim obowiązek procesowy z art. 6 Kc i art. 232 zd. 1 Kpc i wykazał, w ocenie Sądu istnienie ww. normalnego związku przyczynowego, a zatem strona pozwana niezasadnie ten związek przyczynowy kwestionowała. Należy wskazać, że jak wynika z ustalonego stanu faktycznego pojazd powoda jechał prawidłowo, a sprawca doprowadził do uderzenia pojazdu powoda w pojazd sprawcy z dużym impetem. Nie można zatem w ocenie Sądu zasadnie twierdzić, że siły wygenerowane w wyniku kolizji pojazdu powoda z pojazdem sprawcy nie były adekwatne do zgłaszanych przez powoda cierpień fizycznych, oraz że powstałe siły zderzeniowe były nieduże i nie mogły mieć wpływu na powstanie obrażeń ciała powoda. Nadto, o ile można zgodzić się ze stanowiskiem, że same negatywne przeżycia nie mogą stanowić o powstaniu rozstroju zdrowia, a zatem spełnienia przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie, o tyle pogląd ten nie znajduje zastosowania w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, bowiem za wykazane w niniejszej sprawie należało uznać doznanie przez powoda określonych uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia w wyniku wypadku komunikacyjnego z 22.10.2014r. Dowody w postaci dokumentacji medycznej obejmującej przebieg leczenia, a następnie opinia biegłych sądowych - lekarzy specjalistów jednoznacznie wskazują na zaistnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego, które ma łagodzić krzywdę z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Użyte w art. 445 § 1 Kc pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (wyrok z dnia 20.11.2014 r., III APA 24/14, L., SA w P. ).

Niesporne w orzecznictwie sądowym i doktrynie jest, że ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to przykładowo: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide: tak SN z wyroku z dn. 12.04.1972 r., II CR 57/72, opubl. w OSNCP 1972, nr 10, poz. 183, wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2006 r., IV CSK 99/05, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z 27.02.2004 r., V CK 282/03, niepubl.). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 K.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważane indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak m.in. SN w wyroku z dn. z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w M.P.Pr. (...)). Ponadto zdaniem Sądu ustalony procentowo przez biegłych lekarzy zakres i rodzaj uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego ma znaczenie jedynie pomocnicze (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.06.2005 r., I CK 7/2005, LEX nr 153254, także: wyrok SN z 5.10.2005 r., I PK 47/05, M.P.Pr. (...)), i nie może stanowić głównego wskaźnika wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, gdyż przy ustaleniu jego wysokości należy brać pod uwagę również pozostałe wyżej wymienione czynniki.

Zdaniem Sądu powód mógł zasadnie domagać się od strony pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w uzupełniającej kwocie 12.000 zł. Dokonując takiej oceny Sąd kierował się następującymi okolicznościami wynikającymi ze stanu faktycznego:

- dość istotne bezpośrednie następstwa wypadku z dnia 22.10.2014 r. w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego ze złamaniem mostka w połączeniu z powierzchownym urazem głowy,

- konieczność korzystania przez powoda ze szpitalnej pomocy lekarskiej po zdarzeniu i poddaniu się tam określonym badaniom, nawet jeśli były bezbolesne,

- konieczność poddania się w późniejszym okresie leczeniu, badaniom lekarskim i konsultacjom specjalistycznym,

- czasokres utrzymywania się u powoda dolegliwości bólowych w okresie bezpośrednio po wypadku oraz w dalszym okresie,

- znaczny stopień doznawanych przez powoda dolegliwości bólowych, występujących się po wypadku, których do tej pory powód, będący osobą młodą, nie odczuwał,

- konieczność całodziennego noszenia przez ok. 3 tygodnie po wypadku kołnierza ortopedycznego niewątpliwie utrudniającego codzienne życie powoda,

- ograniczenia możliwości wykonywania pracy w działalności powoda spowodowane ograniczeniami fizycznymi występującymi w związku z wypadkiem, w tym: długotrwałość (okres 4 miesięcy) przebywania przez powoda na zwolnieniu lekarskim w wyniku wypadku bezpośrednio po jego nastąpieniu oraz obecnie utrzymujące się – z powodu dolegliwości bólowych – pewne ograniczenia wykonywania jego pracy, będącej pracą fizyczną ,

- ograniczenia w wykonywaniu przez powoda dotychczasowych czynności życia codziennego,

- konieczność poddawania się badaniom lekarskim i oraz pozostawania pod opieką lekarską specjalistów,

- pojawiające się do tej pory czasami dolegliwości bólowe przy większym wysiłku fizycznym,

- pomocniczo, ustalony dość wysoki stopień i charakter (trwały) uszczerbku na zdrowiu powoda wskutek wypadku.

Należy też wziąć pod uwagę okoliczności natury psychicznej, będącej następstwem wypadku:

- obniżona samoocena spowodowana poczuciem zmniejszonej własnej przydatności w życiu codziennym, własnym gospodarstwie domowym i w pracy, wynikająca z konieczności korzystania przez powoda – nawet jeśli tylko czasowo - z pomocy innych osób we własnym gospodarstwie domowym, nawet jeśli są to osoby bliskie,

- nerwowość, brak w pełni możliwości opieki nad córką, szybsze zmęczenie, uczucia duszności.

Ilość i rozmiar tych ujawnionych cierpień fizycznych i psychicznych powoda nie uzasadnia zdaniem Sądu przekonania, że kwota 12.000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia jest wygórowana i nieadekwatna do okoliczności faktycznych w sprawie i dyrektyw orzecznictwa w tym zakresie. Należy też zauważyć, że wprawdzie Sąd zgodnie z art. 316 § 1 Kpc bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, jednak nie oznacza to, że w sprawie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma pominąć dotychczasowe cierpienia fizyczne i psychiczne powoda, nawet jeśli obecnie już nie występują lub uległy złagodzeniu. Z uwagi na powyższe roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia zasługiwało w całości na uwzględnienie, o czym orzeczono w ramach łącznej kwoty 12.000 zł zasądzonej od strony pozwanej w pkt I wyroku w niniejszej sprawie. Nadto nawet uwzględniając wskazania, wyrażone w wyroku SN z 21.10.2003 r. (I CK 410/02, LEX nr 82269) zgodnie z którymi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy (wypadku w drodze do i z pracy) wypłacone przez pracodawcę powinno być wzięte pod uwagę przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, nie można stwierdzić by uzupełniające zadośćuczynienie, żądane przez powoda w wysokości 12.000 zł, było rażąco wygórowane. Mając bowiem na uwadze wysokość tego odszkodowania wypłacanego powodowi, zadośćuczynienie już wypłacone przez stronę pozwaną i żądane przez powoda zadośćuczynienie uzupełniające, dające łącznie kwotę ok. 20.000 zł, w dalszym ciągu nie sposób uznać tej kwoty za nadmierną, mając na uwadze dość wysoki stopień i trwały uszczerbku na zdrowiu powoda.

O odsetkach od dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie kwot Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 Kc i art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.) mając na uwadze granice żądania pozwu w tym zakresie, a nadto wskazany w ww. przepisie 30-dniowy termin do wypłaty świadczeń oraz datę, w której powód zgłosił szkodę stronie pozwanej. W ocenie Sądu błędny jest bowiem pogląd, iż generalnie datą wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie jest dzień uprawomocnienia się wyroku zasądzającego to roszczenie. Zgodnie bowiem z zasługującym na aprobatę stanowiskiem wyrażonym w najnowszym orzecznictwie sądowym, jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego (tu: art. 14 wyżej cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych) lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 i art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (tak m.in. SN w wyrokach z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, opubl. w LEX nr 848109, z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w LEX nr 79477, z dnia 16 grudnia 2011 r. , V CSK 38/11, tak też SO we Wrocławiu w sprawie II Ca 1350/12 i inne).

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 Kpc mając na uwadze, że powództwo zostało w całości uwzględnione. Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda kwota 3.517 zł stanowi celowe w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 Kpc koszty procesu poniesione przez powoda na które składają się kwota 600 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 500 zł, tytułem sfinansowanych z zaliczki powoda kosztów wynagrodzeń przyznanych biegłym sądowym za sporządzenie opinii w sprawie, kwota 2400 zł tytułem opłaty za czynności radcy prawnego reprezentującego powoda (par. 6 pkt 4 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. nr 163 z dnia 3 października 2002 r., poz. 1349 z późn. zm.) oraz kwota 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ze względu na ww. wynik sprawy, tj. uwzględnienie powództwa w całości, stronę pozwaną należało na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążyć w pkt III wyroku na rzecz Skarbu Państwa - tut. Sądu kwotą 441,28 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo w toku postępowania przez tenże Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji wyroku.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Marta Kluczyńska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej
Data wytworzenia informacji: