Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Karolina Raszowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29 czerwca 2017r., 12 września 2017r., 31 października 2017r., 06 lutego 2018r.

sprawy z oskarżenia prywatnego Ł. R.

przeciwko

M. K. (K.)

synowi J. i M. z d. G. (...)

ur. (...) w Ś.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 27 grudnia 2016 roku około godz. 16:00, na korytarzu budynku mieszkalnego nr (...) w P. przewrócił na podłogę Ł. R. a następnie uderzał go rękami po ciele i kopnął w jego nogę, powodując u niego obrażenia ciała w postaci obrzęku okolicy czołowej, ubytku i zaczerwienienia błony śluzowej przedsionka ust, zaczerwienienia okolicy skroniowej, podbiegnięcia krwawego przedramienia lewego, obrzęku śródręcza lewego i podbiegnięcia krwawego palca I stopy lewej, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. K. na okres 2 (dwóch) lat próby;

II.  na podstawie 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. K. świadczenie pieniężne w wysokości 1000 zł (tysiąca złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. obciąża oskarżonego M. K. kosztami procesu, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego Ł. R. kwotę 1.575 zł, tytułem zwrotu poniesionych wydatków i na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 100 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżyciel prywatny Ł. R. wraz żoną I. R. i dziećmi zamieszkuje w miejscowości P. nr (...) Na tym samym piętrze budynku, pod nr(...), mieszka K. S. (1) wraz z oskarżonym M. K., który jest jej partnerem. Od momentu wprowadzenia się przez oskarżonego do budynku dochodziło do sytuacji konfliktowych pomiędzy nim a Ł. R., co przekładało się na negatywne stosunki sąsiedzkie rodziny oskarżyciela prywatnego z K. S. (1).

Dowód:

zeznania świadka Ł. R., k. 60v – 62,

zeznania świadka I. R., k. 62v – 63,

zeznania świadka K. S. (1), k. 83v – 84,

wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 58v – 59.

W dniu 27 grudnia 2016r. około godz. 16.00 Ł. R. idąc z synem po korytarzu zaczął śpiewać piosenkę disco-polo, w której tekście są słowa „Gdzie się podziały te PGR-y”. Będący w tym czasie w kotłowni oskarżony usłyszał to i wyszedł na zewnątrz, podchodząc do sąsiada. M. K., uważając że tekst piosenki go dotyczy, jako osoby która wychowała się na terenach po byłym PGRze, zwrócił się do niego słowami „co ty kurwo śpiewasz do mnie?”. Gdy Ł. R. zaprzeczył, dodając że „nic do ciebie nie mam”, oskarżony naparł na niego ciałem i chwycił go, powalając na podłogę. Ł. R. leżąc na plecach zasłonił twarz rękoma a M. K. uderzył go kilkakrotnie pięścią po twarzy, klatce piersiowej i rękach i kopnął go w nogę, po czym zaczął oddalać się w kierunku swojego mieszkania.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R., k. 60v – 62,

zeznania świadka I. R., k. 62v – 63,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 58v – 59.

Ł. R. zerwał się z podłogi i ruszył w ślad za oskarżonym do mieszkania. Tam doszło pomiędzy nimi do dalszej szarpaniny. M. K. wypchnął sąsiada na zewnątrz, obezwładnił go na podłodze i korzystając z tego, że sąsiad G. T. (1), przytrzymał oskarżyciela prywatnego, wszedł do mieszkania i zamknął za sobą drzwi na zamek. Ł. R. będąc zdenerwowany na oskarżonego, uderzył kilkakrotnie pięścią i nogą w drzwi lokalu K. S. (1).

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 58v – 59,

zeznania świadka A. Z., k. 87,

zeznania świadka G. T. (1), k. 84v – 87,

kserokopia protokołu oględzin, k. 81 – 82,

kserokopia dokumentacji fotograficznej, k. 72 – 80.

Następnie Ł. R. poszedł do swojego mieszkania, obmył twarz z krwi i udał się wraz z żoną na Komendę Policji w Ś., aby zawiadomić o pobiciu go przez sąsiada. Na miejscu oficer dyżurny polecił oskarżycielowi prywatnemu aby udał się po pomoc medyczną do szpitala i tam zostanie poinformowany gdzie może wykonać obdukcję. Tego samego dnia Ł. R. pojechał na (...) przy ul. (...) we W., gdzie został przebadany przez lekarza.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R., k. 60v – 62,

zeznania świadka I. R., k. 62v – 63,

karta z (...), k. 7.

Po zdarzeniu M. K. wezwał funkcjonariuszy Policji na interwencję, zgłaszając im wraz z K. S. (1) uszkodzenie drzwi przez Ł. R..

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 58v – 59,

zeznania świadka K. S. (1), k. 83v – 84,

zeznania świadka R. K., k. 140v – 141,

zeznania świadka P. M., k. 141.

W wyniku ciosów zadanych przez M. K. w dniu 27 grudnia 2016r. Ł. R. doznał obrażeń ciała w postaci obrzęku okolicy czołowej, ubytku i zaczerwienienia błony śluzowej przedsionka ust, zaczerwienienia okolicy skroniowej, podbiegnięcia krwawego przedramienia lewego, obrzęku śródręcza lewego i podbiegnięcia krwawego palca I stopy lewej. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała Ł. R., na czas nie przekraczający 7 dni. Doszło również do uszkodzenia jego aparatu ortodontycznego.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R., k. 60v – 62,

świadectwo sądowo – lekarskich oględzin ciała, k. 5 – 6,

opinia sądowo – lekarska biegłego M. W., k. 91 – 95, 141v,

zaświadczenie o uszkodzeniu aparatu ortodontycznego, k. 29.

Oskarżony M. K. ma 25 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony pracuje jako kierowca w piekarni oraz jako mechanik, uzyskując około 1.500 zł miesięcznie. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 58v – 59,

informacja z K., k. 67.

M. K. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że gdy usłyszał śpiew Ł. R. znieważający jego osobę, zwrócił mu uwagę aby przestał. Wówczas to sąsiad stanął blisko niego, wobec czego poprosił go aby się odsunął. Spowodowało to silne wzburzenie Ł. R., który uderzył pięścią w futrynę własnych drzwi, a następnie ruszył w jego kierunku. Oskarżony wskazał, że w takiej sytuacji tylko się uchylił i broniąc przed sąsiadem, odepchnął go na ścianę, tak że ten będąc pod wpływem alkoholu się po niej osunął. Relacjonując dalszy przebieg zdarzenia M. K. podał, że próbował wejść do mieszkania, lecz Ł. R. ruszył za nim do przedpokoju. W związku z czym wyciągnął go na korytarz i obezwładnił skutecznie na podłodze, przyciskając kolano do jego klatki piersiowej i krzyżując mu ręce. Po tym wrócił do mieszkania zamykając za sobą drzwi, w które Ł. R. następnie kilkukrotnie uderzył. Odnosząc się do kwestii obrażeń oskarżyciela prywatnego M. K. oświadczył, że nie ma pojęcia jak powstały. Wskazał, że gdy go „opuścił” nie miał on żadnych widocznych obrażeń (k. 59v). M. K. wyjaśnił, że sam w wyniku zajścia nie doznał żadnych urazów, Ł. R. go nie uderzył, został jedynie podrapany.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Ustalając stan faktyczny w sprawie sąd oparł się w przeważającej mierze na zeznaniach świadków Ł. R. i I. R.. Zdaniem sądu osoby te w wiarygodny sposób przedstawiły przebieg zdarzenia z dnia 27 grudnia 2016r., w zakresie w jakim dotyczyło to spowodowania przez oskarżonego obrażeń ciała u Ł. R.. Złożone przez nich na tę okoliczność relacje pozostawały spójne i logiczne, znajdując potwierdzenie w świadectwie sądowo – lekarskich oględzin ciała oraz opinii sądowo – lekarskiej biegłego M. W.. Sąd odmówił im natomiast wiary w zakresie tych fragmentów ich zeznań, w których zaprzeczyli aby Ł. R. udał się w ślad za M. K. do jego mieszkania a następnie po wypchnięciu na zewnątrz, w nie uderzał. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze to, że na co innego wskazywały dowody w postaci protokołu oględzin drzwi i dokumentacji fotograficznej, jak również zeznania złożone przez świadków G. T. (2) i A. Z., obecnych podczas tego fragmentu zajścia.

Odnosząc się do zeznań tych ostatnich świadków, sąd dał im zasadniczo wiarę, przy czym uznał, że zaobserwowali oni dopiero dalszą część zdarzenia, co powoduje że podane przez nich okoliczności nie są w pełni przydatne do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie. G. T. (1) i A. Z. sami przyznali, że udali się na piętro budynku dopiero po dłuższej chwili od usłyszenia krzyków, którą określili nawet na 2 -3 minuty. Tym samym nie mogli oni widzieć początku zajścia, a w tym tego, który z sąsiadów je zainicjował. Wysnute przez nich wnioski odnośnie tego, że napastnikiem był Ł. R., nie zasługują zatem w ocenie sądu na uwzględnienie. Opierają się one bowiem wyłącznie na spostrzeżonej przez nich sytuacji, gdy Ł. R. - po tym jak został uprzednio pobity przez M. K., ruszył za nim do jego mieszkania, próbując się niejako odegrać za spowodowane obrażenia.

Jako zasługujące na uwzględnienie sąd ocenił zeznania świadka R. K., który przedstawił okoliczności o których powziął wiedzę podczas interwencji. Z kolei zeznania P. M. nie miały większego znaczenia w sprawie, jako że świadek ten nie posiadał wiedzy odnośnie istotnych okoliczności rozpatrywanego zdarzenia. Podobnie sąd ocenił zeznania złożone przez K. S. (2), która nie była bezpośrednim uczestnikiem zajścia z dnia 27 grudnia 2016r i przedstawiła wyłącznie okoliczności powtórzone jej przez oskarżonego.

Nadto sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia, co do których poprawności i rzetelności nie miał zastrzeżeń.

Mając z kolei na uwadze wyjaśnienia oskarżonego M. K. sąd wziął je pod uwagę wyłącznie w takim zakresie, w jakim pokrywały się z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że zaprzeczanie przez oskarżonego temu, że zaatakował Ł. R., powalając go na podłogę i zadając mu ciosy ręką, stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze nie tylko odmienną treść zeznań oskarżyciela prywatnego i jego małżonki, ale również inne okoliczności, które czyniły niewiarygodną wersję zdarzenia opisaną przez oskarżonego. I tak M. K., mimo że wg jego wyjaśnień miał zostać zaatakowany przez Ł. R., który naruszył jego nietykalność cielesną, nie zgłosił tego faktu a jedynie to, że sąsiad uszkodził drzwi lokalu, w którym zamieszkuje. Zdaniem sądu, w sytuacji gdyby zdarzenie rzeczywiście przebiegało zgodnie z opisem oskarżonego, domagałby się on ścigania Ł. R., z którym jest skonfliktowany, co jednak nie miało miejsca. Ponadto mimo, że wg oskarżonego to on został zaatakowany przez sąsiada, nie doznał żadnych urazów, w przeciwieństwie do Ł. R., który krwawił i miał widoczne obrażenia, opisane w świadectwie sądowo – lekarskich oględzin ciała. Wskazanej oceny wyjaśnień oskarżonego nie zmienia ustalony przez sąd fakt, że Ł. R. po tym jak został kilkukrotnie uderzony przez oskarżonego, udał się za nim aby kolokwialnie mówiąc „mu oddać”.

W oparciu o przeprowadzony w sprawie przewód sądowy, sąd uznał, że sprawstwo oskarżonego M. K. w zakresie zarzucanego mu czynu, nie budzi wątpliwości. Zachowanie oskarżonego opisane w części wstępnej wyroku było zawinione i wypełniało znamiona występku z art. 157 § 2 k.k. Oskarżony bowiem w dniu 27 grudnia 2016r. przewrócił Ł. R. na podłogę a następnie uderzał go rękami po ciele i kopnął w jego nogę, powodując u niego obrażenia naruszające czynności narządów ciała na czas nie przekraczający 7 dni. Wskazanej oceny prawno-karnej zachowania M. K., nie zmienia fakt, że po tym jak oskarżony zadał już ciosy Ł. R., powodujące u niego urazy, tamten również próbował go uderzać, kierując się za nim do mieszkania.

Dokonując ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego w przedmiocie zarzuconego mu czynu, Sąd Rejonowy uznał za zasadne zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego. W ocenie sądu w niniejszym przypadku zachodzą wszelkie przesłanki zastosowania tej instytucji – określonej w art. 66 k.k. W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż nie budziły wątpliwości okoliczności popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, który pozostaje zagrożony karą pozbawienia wolności nie przekraczającą lat 5. Stan faktyczny został bowiem ustalony w oparciu o wiarygodne zeznania świadków Ł. R. i I. R. oraz znajdował dodatkowe potwierdzenie w dowodach o charakterze materialnym.

Równie niewątpliwy pozostawał fakt zawinienia po stronie oskarżonego. W tym zakresie sąd, mając na uwadze okoliczności popełnienia czynu, a przede wszystkim wzajemne relacje pomiędzy stronami, uznał, iż stopień jego winy nie był znaczny. Czyn jakiego dopuścił się oskarżony, pozostaje społecznie szkodliwym w stopniu wyższym niż znikomy. Niemniej jednak przy uwzględnieniu przesłanek określonych w art. 115 § 2 k.k. stwierdzić należy że nie jest on znaczny w rozumieniu art. 66 § 1 k.k.

Wreszcie wskazać należy, iż po stronie oskarżonego występuje pozytywna przesłanka kryminologiczna. Nie był on dotąd karany sądownie za jakiekolwiek przestępstwa, a jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. umorzył warunkowo postępowania karne wobec oskarżonego, oznaczając na podstawie art. 67 § 2 k.k. okres próby na 2 lata. Sąd uznał, że zastosowanie wskazanego środka probacyjnego w stosunku do oskarżonego będzie wystarczające dla zapobieżenia ponownemu popełnieniu przez niego czynu zabronionego. Nadto wyznaczenie okresu próby na 2 lata, zabezpieczy wychowawcze oddziaływanie wskazanego środka probacyjnego na oskarżonego. Aby wzmocnić oddziaływanie wyroku na oskarżonego sąd orzekł wobec niego świadczenie pieniężne w wysokości 1.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 628 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. i obciążył nimi oskarżonego M. K.. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego zwrot poniesionych przez niego uzasadnionych wydatków w wysokości 1.575 zł, na co składał się koszt obdukcji sądowo – lekarskiej - 123 zł, opłata od aktu oskarżenia - 300 zł oraz koszt zastępstwa prawnego przez pełnomocnika będącego adwokatem – 1.152 zł. Ustalając kwotę należną oskarżycielowi prywatnemu z tytułu udziału w sprawie pełnomocnika, sąd miał na uwadze treść przepisów §11 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 7 w zw. z § 15 o § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackich. Przyznana z tego tytułu kwota uwzględnia stawkę minimalną za rozprawę prowadzoną w trybie szczególnym - 720 zł oraz kwotę 432 zł z tytułu kolejnych trzech terminów rozprawy.

Ponadto sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości przewidzianej ustawą.

SSR Radosław Gluza