Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2013 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Liżyńska

Ławnicy: ---

Protokolant: Małgorzata Kępa

przy udziale

Prokuratora Marek Rogowski z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2012 r., 26 listopada 2012 r., 25 lutego 2013r. sprawy

J. M. (1)

syna P. i S. zd. W.

urodz. (...)

w M. – La - V.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 17 marca 2011 roku w K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził S. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 62 500 zł po uprzednim wprowadzeniu błąd w ten sposób, że przy zawieraniu umowy kupna sprzedaży samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) zaniżył ilość przejechanych kilometrów do 97.900 podczas gdy w rzeczywistości auto miało przebieg 172.520 km oraz że pojazd był wcześniej uszkodzony w obrębie tylnego prawego błotnika, tylnego lewego, błotnika, przedniej maski, tylnych drzwi prawych oraz dachu,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

II.  w nieustalonym czasie i miejscu przerobił kopię umowy kupna – sprzedaży samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...) z dnia 17 marca 2011 roku w ten sposób, że wykorzystując fakt nie odbicia na niej przez kalkę zapisu o stanie licznika wpisał zdanie „obecny stan licznika 97.500” podczas gdy na oryginale umowy zapis ten miał brzmienie „ obecny stan licznika 97.900” po czym tak przerobioną kopię umowy kazał jako autentyczną w dniu 31 marca 2011 roku w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego we W.,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego J. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  uznaje oskarżonego J. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy oskarżonemu wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego J. M. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwoty 6.600 zł (sześć tysięcy sześćset złotych) ;

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania i wymierza mu opłatę w kwocie 220 zł.

II K 475/12

UZASADNIENIE

S. Z. powziął zamiar wymiany samochodu w związku z tym, iż samochód, który użytkował posiadał duży przebieg około 140 000km. Chciał zatem dokonać zakupu pojazdu z mniejszym przebiegiem. W związku z czym zaczął przeglądać ogłoszenia dotyczące sprzedaży samochodów jakie zostały zamieszczone w gazetach oraz internecie.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

Swoje ogłoszenie na portalu internetowym zamieścił również J. M. (1) oferując do sprzedaży pojazd marki C. (...) o nr rej. (...). Przedmiotowy pojazd nabył w firmie (...) w E. Niemcy w dniu 31 stycznia 2011r.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) k. 318 – 320;

zeznania świadka L. R. D. – K. 219;

zeznania świadki O. M. – k. 320-321;

dokumentacja celna k. 70-78

Właściciel firmy (...) w E. Niemcy nabył przedmiotowy pojazd we Francji w dniu 31 stycznia 2011r. Wiedział o tym, że pojazd był wcześniej lakierowany, a w pojeździe nie było widocznych uszkodzeń. Przy zakupie przez oskarżonego przedmiotowego pojazdu L. R. D. zwracał oskarżonemu oraz córce oskarżonego, która uczestniczyła w transakcji uwagę na stan techniczny pojazdu i jego wcześniejsze prace lakiernicze. Przy sprzedaży pojazdu oskarżonemu przebieg samochodu C. (...) wynosił 172000km. L. R. D. sporządził umowę sprzedaży pojazdu i przekazał kobiecie, która towarzyszyła kupującemu, tj. oskarżonemu. L. R. D. nie zatrzymał żadnych dokumentów sprzedaży, gdyż kobieta powiedziała, ze kopię umowy dostarczy L. R. D., jednak nie uczyniła tego.

Dowód: zeznania świadka L. R. D. – K. 219;

umowa sprzedaży pojazdu zawarta pomiędzy J. M. (2) a F. L. w E. Niemcy – K. 41

dokumentacja celna k. 70-78

Około dwóch miesięcy przed przesłuchaniem świadka L. R. D., które miało miejsce w dniu 18 kwietnia 2012r. świadek L. R. D. otrzymał telefon z Polski od córki oskarżonego, która była obecna przy zakupie samochodu przez oskarżonego w Niemczech z pytaniem czy dysponuje dokumentacja odnośnie sprzedaży przedmiotowego pojazdu, a kiedy L. R. D. zaprzeczył kobieta oświadczyła, że zapomniała wysłać świadkowi przedmiotowe dokumenty i „nadrobi” to. Jednak dokumenty nie zostały zwrócone sprzedającemu samochód C. (...) R. D..

Dowód: zeznania świadka L. R. D. – K. 219;

Oskarżony w ogłoszeniu wskazał, że przedmiotowy pojazd jest bezwypadkowy, a jego przebieg wynosi 91.184 kilometrów. Na ogłoszenie to odpowiedział S. Z. i po umówieniu się z oskarżonym przyjechał do niego do S. w celu obejrzenia auta.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) k. 318 – 320

S. Z. dokonał oględzin samochodu oferowanego przez oskarżonego w S. podczas, których towarzyszył mu zięć J. C.. Podczas dokonanych oględzin S. Z. sprawdził stan powłoki lakierowanej samochodu przy pomocy zakupionego przez siebie miernika. Oskarżyciel posiłkowy pytał oskarżonego o wykazany przebieg pojazdu, gdyż zależało mu na zakupie pojazdu o niezbyt dużym przebiegu. Chciał wymienić używany dotychczas pojazd na inny o mniejszym przebiegu, gdyż w jego pojeździe przejechanych było już 140 000km. Oskarżony zapewniał S. Z., że samochód został przez niego sprowadzony z Francji od rodziny. Zapewniał też, że przebieg pojazdu wykazywany przez licznik w sprzedawanym samochodzie jest prawdziwy,

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

S. Z. wyraził gotowość zakupu samochodu od oskarżonego. Oskarżony nie okazał S. Z. dokumentów związanych z dokonaniem przez niego zakupu przedmiotowego pojazdu w Niemczech. Motywował to faktem zarejestrowania samochodu w Polsce w związku z czym twierdził, iż nie ma obowiązku okazywania takich dokumentów. Oskarżony okazał S. Z. książkę pojazdu, gdzie wpis dokonany był w języku francuskim, zaś ostatni wpis odnośnie przebiegu pojazdu wskazywał przebieg 90 000km.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

S. Z. zwrócił się do J. M. (1) z zapytaniem czy w razie stwierdzenia wad ukrytych będzie mógł odstąpić od umowy. Oskarżony zapewnił, że tak.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

Po oględzinach pojazdu, (...), J. C. i J. M. (1) i zapewnieniach J. M. (1) o możliwości odstąpienia od umowy w razie stwierdzenia jakichś nieprawidłowości mężczyźni udali się do miejsca zamieszkania S. Z., gdzie strony spisały umowę sprzedaży pojazdu.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) – k. 318-320

Przedmiotowa umowa została zawarta w dniu 17 marca 2011 r. w K. na mocy, której S. Z. nabył od J. M. (1) samochód marki C. (...) o nr rej. (...) pomiędzy J. M. (2) a S. Z.. Stan licznika określono na 97 900. S. Z. dokumenty samochodu w postaci dowodu rejestracyjnego i książki pojazdu, otrzymał od oskarżonego u siebie w domu.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330;

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335;

umowa sprzedaży samochodu C. (...) k. 38

Po przeczytaniu umowy S. Z. zorientował się, iż w treści umowy brak jest wskazania przebiegu pojazdu. Poprosił oskarżonego o dokonanie brakującego wpisu, którego dokonał w ten sposób, że kalka była odwrotnie złożona i odbiła, ale z drugiej strony oryginału umowy, a nie na kopii. S. Z. otrzymał oryginał umowy.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) k. 318 – 320

umowa sprzedaży samochodu C. (...) k. 38

Kilka dni później S. Z. w celu dokonania sprawdzenia stanu technicznego pojazdu pojechał do serwisu. Po dokonanych oględzinach stwierdzono iż faktyczny przebieg samochodu wynosi 172.520 km. Również okazało się, że w pojeździe były już wykonywane naprawy blacharskie, którym oskarżony przed sprzedażą samochodu zaprzeczał.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

zeznania świadka J. C. k. 334 – 335

dokumentacja (...) sp. z o.o. w D. k. 115-124

W tej sytuacji oskarżyciel chcąc odstąpić od umowy kupna samochodu zadzwonił do J. M. (1). Oskarżony nie odebrał jednak telefonu. Przysłał smsa zwrotnego stwierdzając, że wycofuje się z propozycji wcześniej przez siebie złożonej w przedmiocie zwrotu pieniędzy.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

Serwis ocenił wartość wymiany poszczególnych elementów, tak by samochód był sprawny technicznie mając na względzie jego przebieg, w zakupionym przez S. Z. samochodzie na 6 600 zł.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

kopia oszacowania kosztów V. (...).J. w W. k. 18

Za zakupiony pojazd S. Z. zapłacił oskarżonemu 63 500 zł. Potem z tej ceny J. M. (1) zwrócił 500 zł S. Z.. S. Z. wysłał do oskarżonego pismo z oświadczeniem woli od odstąpienia od umowy sprzedaży.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) k. 318-320

S. Z. chcąc odszukać dokumenty celne udał się w tym celu do I Urzędu Skarbowego we W.. Od pracownika Urzędu Skarbowego dowiedział się, że w dokumentacji jest wpisany przebieg ponad 170.000 km. Przed zakupem S. Z. nie pytał oskarżonego jak długo posiada sprzedawany przez siebie samochód, gdyż był przekonany, iż oskarżony prowadzi działalność w zakresie sprzedaży samochodów, bowiem na przestrzeni dłuższego czasu zamieszczał więcej ogłoszeń dotyczących sprzedaży samochodu z numerem oskarżonego.

Dowód: zeznania świadka S. Z. k. 327 – 330

Po spisaniu umowy sprzedaży pojazdu oskarżony J. M. (1), zorientował się, że na jego egzemplarzu umowy nie odbił się przez kalkę zapis dotyczący stanu licznika dopisał odpowiedni tekst zaniżając przebieg kilometrów samochodu wpisując dane sprzeczne z umową sporządzoną przy S. Z. – w miejscu przebiegu pojazdu 97 500km, zamiast zgodnie z umową, w której posiadaniu był S. Z. - wartość 97 900km. Przedmiotową umowę przedłożył w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego we W. w dniu 31 marca 2011r, gdzie posłużył się nią wyrejestrowując pojazd.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) k. 318 – 320

umowa sprzedaży samochodu C. (...). 38

Oskarżony J. M. (1) ma 68 lat. Jest żonaty, posiada dwoje dzieci. Jest emerytem. Z emerytury uzyskuje dochód w wysokości 1127 zł. Nie był wcześniej karany.

dowód: dane o karalności k.134

wyjaśnienia oskarżonego k.318

ustalenia dotyczące oskarżonego k. 136

Oskarżony J. M. (1) w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Złożył obszerne wyjaśnienia, z których jednoznacznie wynika, że zamieścił ogłoszenie o sprzedaży samochodu w internecie, następstwem czego było zawarcie umowy sprzedaży samochodu marki C. (...) o nr. rej. (...) pomiędzy nim, a S. Z.. Oskarżony wyjaśnił, iż za sprzedane auto otrzymał 62.500 zł, z czego 500 zł zwrócił oskarżycielowi posiłkowemu. J. M. (1) wyjaśnił nadto, że przedmiotowy samochód zakupił w Niemczech. W czasie wyjazdu do Niemiec towarzyszyła mu córka. Stwierdził, że na fakturze, jaką otrzymał od niemieckiego zbywcy widniał przebieg określony na 172.500 km. Podczas jazdy przedmiotowym samochodem oskarżony zauważył, iż wyświetlacz wskazał przebieg w wysokości niecałych 90 000 km. Jednak nie kontaktował się w związku z tym z osobą od której kupił pojazd, był tym jak wyjaśnił „miło zaskoczony”. J. M. (1) nadmienił, iż zwrócił kupującemu S. Z. uwagę na fakt wystąpienia różnicy pomiędzy przebiegiem wykazanym w dokumentacji, a tym który pokazywał wyświetlacz. Oświadczył również, że S. Z. otrzymał od niego całą dokumentację celną, w tym umowę zakupu przez niego pojazdu z Niemiec. Wyjaśnił, że jego córka zrobiła kopię dokumentacji celnej oraz rachunków z Niemiec w momencie, kiedy S. Z. dokonywał oględzin pojazdu i ta dokumentacja został mu przekazana. Oskarżony wyjaśnił, że nie miał wiedzy na temat ewentualnego lakierowania samochodu oraz czy samochód wcześniej był uszkodzony. Oskarżony wyjaśnił, że S. Z. kontaktował się z nim już po zakupie pojazdu w celu obniżenia ceny samochodu o 6 000 zł, bowiem podczas dokonywania oględzin technicznych samochodu w serwisie okazało się, iż samochód posiada w inny przebieg niż ten wskazany przez oskarżonego. J. M. (1) wyjaśnił, iż nie zgadza się z pomiarem dokonanym przez komputer serwisanta, gdyż zdaniem oskarżonego nie jest on wstanie wykazać prawidłowo przebiegu pojazdu jaki był dwa miesiące wcześniej. Przyznał tez, że otrzymał pismo S. Z. w sprawie jego odstąpienia od umowy sprzedaży samochodu. Oskarżony stwierdził, że dzwonił do oskarżyciela posiłkowego w sprawie zwrotu pieniędzy, jednak ten nie przywiózł samochodu. Odnośnie przedłożenia umowy w Wydziale Komunikacji celem wyrejestrowania pojazdu oskarżony oświadczył, iż zmienił kilometry w umowie i taką przedłożył w Wydziale Komunikacji celowo. Wyjaśnił, iż to S. Z. „zażyczył” sobie, żeby już po spisaniu umowy dopisać do jej treści stan licznika, na co oskarżony nie wyraził zgody. Na jego życzenie w umowie oskarżony dopisał stan licznika 97 900km, jednak założył źle kalkę i kiedy zorientował się wpisał przy S. Z. na swojej umowie stan licznika 97 500km, żeby było wiadomo, ze kalka źle została włożona. Oskarżony oświadczył, iż to „ten pan (kupujący) od samego początku pchnął go w przestępstwo”.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd doszedł do przekonania, iż wyjaśnienia oskarżonego J. M. (1) odnośnie zarzucanych mu czynów w dużej mierze nie zasługują na wiarę. Stanowią one jedynie przyjętą linię obrony, nie znajdującą potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Sąd dał wiarę oskarżonemu co do tego, iż podpisał umowę sprzedaży samochodu ze S. Z., a następnie przyjął od niego kwotę 63 500 zł, po czym zwrócił na jego rzecz 500 zł. Sąd dał wiarę także temu, iż S. Z. dokonał wstępnych oględzin auta oraz, że kontaktował się z oskarżonym w celu najpierw obniżenia ceny, a potem przysłał mu pismo z oświadczeniem woli o odstąpieniu przez niego od umowy z uwagi na wykryte wady w pojeździe. Sąd dał wiarę również, temu iż przebieg samochodu w chwili dokonania transakcji pomiędzy stronami różnił się od tego, który pojazd faktycznie posiadał, jak również oświadczeniu oskarżonego w przedmiocie dokonania dopisku na swoim egzemplarzu umowy i że taka umowa została przedłożona w Wydziale Komunikacji. Co do tych okoliczności wyjaśnienia oskarżonego są spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Potwierdzają je zeznania świadka S. Z., J. C. oraz umowy sprzedaży pojazdu zarówno ta sporządzona w Niemczech, jak i ta sporządzona pomiędzy oskarżonym a S. Z., jak również dokumentacja celna przedmiotowego pojazdu. Okoliczności te nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd jednak nie dał wiary oskarżonemu co do tego, iż w momencie zawierania umowy ze S. Z. dokładnie poinformował kupującego samochód o rzeczywistym przebiegu sprzedawanego przez siebie pojazdu oraz temu, że nie posiadał wiedzy w przedmiocie dokonywanych wcześniej napraw w pojeździe. Przeczą temu zeznania świadków – S. Z., J. C., a przede wszystkim L. R. D., którym Sąd w pełni dał wiarę nie znajdując podstaw, by wiarygodności świadkom odmówić. Zeznania tych świadków są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniając tworzą logiczną całość. Sąd nie znalazł podstaw, by wiarygodności zeznaniom tych świadków odmówić, tym bardziej, iż korelują one z obiektywnymi dowodami w postaci dokumentów – przedłożonych umów, dokumentacji celnej, dokumentacji z (...) s. z o.o. w D.. Zważyć należy, iż świadek L. R. D. wskazał, iż informował oskarżonego przy zakupie pojazdu, że samochód był naprawiany, lakierowany, tak więc twierdzenie oskarżonego o tym, że nie wiedział o tych okolicznościach, jest wątpliwe. Także Sąd nie dał wiary oskarżonemu co do tego, iż oskarżony przedstawił S. Z. dokumenty wskazujące na aktualny przebieg pojazdu. Jak wynika z treści zeznań świadka Z. powodem poszukiwania pojazdu celem jego zakupu, było przede wszystkim to, iż świadek używał pojazdu, którego przebieg przekroczył 140 000km i chciał go wymienić na pojazd o mniejszym przebiegu. Jak wskazał świadek, gdyby wiedział o przebiegu kupionego pojazdu na pewno nie zdecydowałby się na jego zakup. Sąd nie dał wiary oskarżonemu także co do tego, iż w momencie zakupu pojazdu w Niemczech jego przebieg wynosił około 90 000km. Zeznania świadka L. R. D. przeczą temu. Świadek ten wyraźnie wskazał, iż w momencie przekazywania pojazdu oskarżonemu jego przebieg wynosił 172 000km. Sąd nie znalazł żadnych podstaw by świadkowi temu odmówić wiarygodności. Świadek nie ma żadnego interesu w tym by zeznawać nieprawdę i bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Ponieważ, jak zeznał S. Z. oskarżony zapewniał go o braku wad technicznych w samochodzie oraz o tym, że samochód nie był naprawiany, jak też, że przebieg wynosi 97 900 km. Osobiście udał się do serwisanta w celu przeprowadzenia szczegółowego badania technicznego pojazdu, gdzie dopiero dowiedział się o wadach zakupionego towaru. Na podstawie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego opierając się na zeznaniach świadka Z. należy przyjąć, iż kupujący S. Z., gdyby posiadał pełną wiedzę o wadach, przede wszystkim faktycznym przebiegu jakie posiadał w chwili zawarcia umowy zakupiony przez niego samochód nie dokonałby takiego rozporządzenia swoim majątkiem na rzecz oskarżonego.

Również zeznania świadka J. C. potwierdzają fakt, iż J. M. (1) potwierdzał autentyczność przebiegu pojazdu i zapewniał o braku wad. Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające z zeznaniami świadka S. Z., L. R. D. oraz dowodami w postaci dokumentów. Sąd uznał również, że nie zasługują na uznanie za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w przedmiocie, iż przekazał oskarżycielowi posiłkowemu całą dokumentację celną dotyczącą samochodu. W tym zakresie Sąd dał wiarę także S. Z., którego zeznania są spójne i logiczne i uzupełniają się z zeznaniami L. R. D. i J. C.. Świadkowie Z. i C. zgodnie stwierdzili, iż poza dowodem rejestracyjnym i książką pojazdu nie zostały przekazane S. Z. dokumenty potwierdzające przebieg pojazdu. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę na zeznania świadka O. M.. Sąd nie dał jej wiary, nie dając równocześnie wiary oskarżonemu w tym zakresie co do jej obecności w momencie dokonywania oględzin pojazdu przez S. Z. i J. C. w garażu oskarżonego. Świadkowie S. Z. i J. C., którym Sąd dał wiarę, zgodnie twierdzili, iż w czasie dokonywania oględzin nie było obecnej żadnej innej osoby i nikt nie wykonywał na prośbę oskarżonego kserokopii dokumentów. Sąd nie dał zatem wiary zeznaniom świadka O. M., w tym zakresie. Nie można pominąć okoliczności, iż O. M. jest córką oskarżonego i w jej interesie jest uczynić wszystko by uchronić ojca przed odpowiedzialnością karną. Z jednym zastrzeżeniem należy jej zeznaniom dać wiarę. Zeznania tego świadka potwierdzają fakt nabycia przedmiotowego samochodu przez oskarżonego w Niemczech. Natomiast w pozostałej swojej treści są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Poddając dalszej analizie zeznania świadka należy stwierdzić, iż w swojej obronie nieco przesadziła. Świadek chcąc chronić ojca przed odpowiedzialnością zeznała, iż w momencie kiedy S. Z. dokonywał oględzin pojazdu kserowała „niemiecką umowę”, z której wynikał przebieg 92 500km, gdy z treści tej umowy, jak również z zeznań świadka L. R. D. wynika, iż w przedmiotowym dokumencie widniał zupełnie inny przebieg pojazdu. Świadek M. nie mogła kserować dokumentu o którym mówiła, gdyż dokument z takimi danymi nie był dokumentem tym, który spisywała z ojcem dokonując zakupu na terenie Niemiec.

Zwrócić należy także uwagę, iż świadek Z. w momencie kiedy dowiedział się o nieprawidłowościach stwierdzonych w serwisie i nie mogąc nawiązać kontaktu z oskarżonym, celem poszukiwania faktycznego przebiegu pojazdu, udał się do I Urzędu Skarbowego w celu odnalezienia w/w dokumentacji, które uzyskał, a które potwierdziły zaniżony stan licznika w zakupionym przez niego od oskarżonego pojeździe.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. C. ponieważ był naocznym świadkiem podpisywania umowy pomiędzy stronami w osobach S. Z. raz J. M. (1). Świadek w logiczny i konsekwentny sposób przekazał posiadane informacje składając zeznania. Należy zauważyć, iż zeznania te wzajemnie się uzupełniają tworzą logiczną całość oraz ściśle korespondują z zeznaniami świadka S. Z.. Również wyjaśnienia oskarżonego jednoznacznie wskazują na jego obecność podczas finalizowania transakcji.

Analizując zachowanie oskarżonego J. M. (1) Sąd na wstępie przeanalizował znamiona przestępstw zarzucanych oskarżonemu aktem oskarżenia. Zważyć należy, iż przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem celowościowym, które może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania. Jeżeli jeden z tych elementów nie jest objęty świadomością – to nie ma oszustwa. Przepis art. 286 § 1 k.k. wskazuje na kilka możliwych sposobów działania tj. doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym: wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Niekorzystne rozporządzenie mieniem, należące do znamion typizujących skutek przestępstwa oszustwa, stanowi jednocześnie rezultat niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z kontraktu. Kolejne ze znamion – błąd, o którym mowa w art. 286 k.k., najogólniej zdefiniować należy jako rozbieżność między rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości osoby dokonującej niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Na kanwie niniejszej sprawy S. Z. został wprowadzony w błąd przez J. M. (1) poprzez wywołanie u niego wyobrażenia o istniejącej rzeczywistości – możliwości zakupienia towaru w postaci samochodu osobowego bez wad technicznych oraz z prawdziwą wielkością przebiegu przedstawionych przez zbywcę, a która w istocie była inna niż przedstawiał oskarżony. O celowości działania oskarżonego świadczą kolejne jego zachowania – umieszczenie w ogłoszeniu nieprawdziwego przebiegu pojazdu i ukrycie wad technicznych poprzez określenie, iż sprzedawany przez niego pojazd jest bezwypadkowy, zapewnianie S. Z. o przebiegu pojazdu innym niż faktycznie i o tym, iż pojazd nie był pojazdem bezwypadkowym, unikanie kontaktu ze S. Z. w momencie, kiedy ten poinformował go o chęci odstąpienia od umowy, a wcześniej zmniejszeniu ceny pojazdu w związku z koniecznymi jego naprawami związanymi z faktycznym przebiegiem pojazdu. Wszystko to wskazuje na to, iż oskarżony działał z zamiarem kierunkowym w celu uzyskania korzyści majątkowej. Oskarżony poprzez zachowanie polegające na tym, że w dniu 17 marca 2011 roku w K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził S. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 62 500 zł po uprzednim wprowadzeniu błąd w ten sposób, że przy zawieraniu umowy kupna sprzedaży samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) zaniżył ilość przejechanych kilometrów do 97.900 podczas gdy w rzeczywistości auto miało przebieg 172.520 km oraz że pojazd był wcześniej uszkodzony w obrębie tylnego prawego błotnika, tylnego lewego, błotnika, przedniej maski, tylnych drzwi prawych oraz dachu, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Obejmował zarówno cel – uzyskanie środków pieniężnych na leczenie wnuka, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Oskarżony zamieszczając ogłoszenie w internecie dotyczące sprzedaży samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) spodziewał się uzyskać za niego cenę w kwocie 64 000 zł (cena z ogłoszenia do negocjacji). Dlatego, gdy zgłosił się potencjalny kupiec w osobie S. Z. podjął bezpośredni zamiar i działanie w celu, jak najszybszej sprzedaży pojazdu w celu uzyskania potrzebnych funduszy na leczenie chorego wnuka, choć nie negując tego zważyć należy, iż ani świadek Z., ani świadek C. nie zeznali o tym, iż oskarżonemu zależało na szybkiej sprzedaży pojazdu. Świadek Z. wręcz twierdził, że przy sprzedaży pojazdu nie wyglądało na to, że oskarżony chce szybko sprzedać samochód. Tym samym zdaniem Sądu uwarunkowania rodzinne w postaci choroby wnuka przekonują Sąd o zamiarze bezpośrednim oskarżonego jednoznacznie wskazują na cechy przestępstw z art. 286 § 1 k.k.

Bez wątpienia, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie znamiona przedmiotowe i podmiotowe czynu z art. 286 § 1 k.k. zostały przez oskarżonego J. M. (1) wyczerpane.

Nie ulega także wątpliwości, iż J. M. (1) zachowaniem swoim polegającym na w nieustalonym czasie i miejscu przerobił kopię umowy kupna – sprzedaży samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...) z dnia 17 marca 2011 roku w ten sposób, że wykorzystując fakt nie odbicia na niej przez kalkę zapisu o stanie licznika wpisał zdanie „obecny stan licznika 97.500” podczas gdy na oryginale umowy zapis ten miał brzmienie „ obecny stan licznika 97.900” po czym tak przerobioną kopię umowy kazał jako autentyczną w dniu 31 marca 2011 roku w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego we W., wypełnił znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Przestępstwo regulowane z art. 270 § 1 k.k. jest przestępstwem celowościowym, ponieważ działanie sprawcy jest ukierunkowane na użycie podrobionego lub przerobionego dokumentu jako autentycznego. Sprawca nie musi zmierzać do natychmiastowego jego użycia wystarczającym jest, aby towarzyszył mu zamiar użycia sfałszowanego dokumentu w przyszłości. Jedną z form przedmiotowego przestępstwa jest używanie jako autentycznego dokumentu podrobionego lub przerobionego. Warunkiem odpowiedzialności karnej jest świadomość, iż używany dokument jest fałszywy przy czym wystarczy, że sprawca godzi się z taką możliwością. W analizowanym przypadku oskarżony J. M. (1) sam podrobił dokument w celu użycia go jako autentyczny, a następnie posłużył się nim w dniu 31 marca 2011 r. w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego we W.. Jak sam wyjaśnił, zrobił to celowo. Zaszła więc jedność przestępstwa, gdyż czyny są realizacją tego samego zamiaru przestępnego.

Mając na uwadze powyższe, kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary opisanymi w przepisie art. 53 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 286 §1 k.k. karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności. Mając na względzie treść art. 33 § 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych. Grzywna ta stanowić ma dla oskarżonego realną dolegliwość. Dolegliwość ta jest nie tylko ważna z punktu widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie spełniać ma kara w stosunku do oskarżonego, ale także odgrywa istotną rolę z punktu widzenia kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, umocnić ma przekonanie, że zaatakowane przestępstwem dobra są rzeczywiście chronione. Na podstawie art. 270 §1 k.k. Sąd wymierzył karę pięciu miesięcy pozbawienia wolności. Obie kary na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. Sąd połączył i wymierzył karę łączną jednego roku pozbawienia wolności. Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające jak i łagodzące. Rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa, waga naruszonych obowiązków, postać zamiaru, motywacja, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia – to okoliczności, które wyznaczają stopień społecznej szkodliwości czynu (art. 115 § 2 k.k.).

Sąd wymierzając oskarżonemu karę łączną opisaną w punkcie III części dyspozytywnej wyroku miał na uwadze treść art. 86 § 1 k.k., zgodnie z którym granice kary łącznej określa, z jednej strony, najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, zaś z drugiej, suma kar podlegających łączeniu. W niniejszym przypadku najwyższą z wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych była kara ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, zaś suma tych kar wyniosła jeden roki trzy miesiące pozbawienia wolności

Wydając wskazane rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze to, że zasada częściowej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości orzeczonej jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy.

Reasumując, sąd łącząc oskarżonemu kary jednostkowe, wymierzone wyrokiem, wymierzył mu karę łączną jednego roku pozbawienia wolności. Zdaniem sądu kara łączna we wskazanej wysokości, uwzględnia wszelkie okoliczności brane pod uwagę przy jej wymiarze, a określone dyrektywami wymiaru kary. Sąd jest przekonany, że natychmiastowe wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie jest konieczne dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego kara, a także potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, Sąd uznał, że zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, pozwoli na osiągniecie powyższych celów. Stosując wobec oskarżonego J. M. (1) instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Sąd jeszcze raz dał mu szansę do społecznej readaptacji i kontynuowaniu przez niego życia zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd zawiesił wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres trzech lat próby. Zdaniem Sądu taki okres jest wystarczający, a zarazem niezbędny dla zapobiegnięcia popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego w przyszłości oraz wzmocnienia słuszności decyzji Sądu o przyjęciu wobec oskarżonego M. pozytywnej prognozy kryminologicznej, tym bardziej, że nie był on wcześniej karany.

Na podstawie art.46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego J. M. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwoty 6.600 zł. Kwota taka została udowodniona przez pokrzywdzonego poprzez przedłożenie oszacowania wykonanego przez V. (...).J. w W., z którego to oszacowania, jak również z zeznań S. Z. i doświadczenia życiowego wynikają wymagane naprawy – wymiana poszczególnych elementów w podjeździe, by jego stan techniczny umożliwiał prawidłowe funkcjonowanie pojazdu w związku z jego dużym przebiegiem. Zdaniem Sądu kwota ta zrekompensuje pokrzywdzonemu poniesioną szkodę oraz jest kwotą wystarczającą do sfinansowania napraw samochodu osobowego zakupionego przez oskarżyciela posiłkowego. Sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody częściowo i nie uwzględnił w całości żądania pokrzywdzonego wynikającego z wniosku z dnia 04 września 2012r., tj. kwoty 10 000 zł, gdyż powyższa kwota nie została przez S. Z. udowodniona.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych Sąd na podstawie art. 628 k.p.k. zasądził od niego zwrot kosztów postępowania wymierzając opłatę w kwocie 220 złotych.