Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Stanisława Kwapińska

oskarżyciel publiczny ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 04.03.2013r., 08.04.2013r., 06.06.2013r., 27.08.2013r., 03.10.2013r., 07.03.2014r.

sprawy B. F. (F.)

syna J. i B. zd. P.

ur. (...)w m. B.

obwinionego o to, że

w dniu 17 sierpnia 2012r o godzinie 10.55 na drodze krajowej nr (...) km kierując samochodem marki B. o nr rej. (...), nie upewnił się co do możliwości wykonania manewru wyprzedzania w wyniku czego doszło do kolizji drogowej z jadącym w tym samym kierunku pojazdem marki M. o nr rej. (...), który w tym samym czasie wykonał manewr wyprzedzania samochodu B.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

orzeka:

I.  uznaje obwinionego B. F. za winnego tego, że w dniu 17 sierpnia 2012r., około godz. 10.55, na 54,4 km drogi krajowej nr (...), pomiędzy miejscowościami M. - R., kierując samochodem osobowym m-ki B. o nr. rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że rozpoczął manewr wyprzedzania nieustalonego zespołu pojazdów, bez upewnienia się czy jadący za nim pojazd nie rozpoczął wyprzedzania, w wyniku czego doprowadził do bocznego zderzenia z samochodem osobowym m-ki M. o nr. rej. (...), którego kierująca wykonywała manewr wyprzedzania jego pojazdu, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 zł (czterystu złotych);

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i § 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.) obciąża obwinionego kosztami procesu, a w tym zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 40 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2012r. G. D. prowadziła samochód osobowy m-ki M. (...) o nr rej. (...) po drodze krajowej nr (...), jadąc od strony L. w kierunku W.. Po przejechaniu miejscowości M. pojazd G. D. zbliżył się do, jadącego w tym samym kierunku, samochodu osobowego m-ki B. (...) o nr rej. (...). Pojazdem tym kierował obwiniony B. F., zaś na miejscu pasażera z przodu, siedziała jego żona G. F.. Bezpośrednio przez samochodem m-ki B. poruszał się zespół pojazdów: ciągnik siodłowy wraz z naczepą (cysterną).

Dowód:

zeznania świadka G. D., k. 10, 23v – 24,

wyjaśnienia obwinionego B. F., k. 5, 21 – 23, 84v, 86,

zeznania świadka G. F., k. 8, 24.

Po dojechaniu do pojazdu obwinionego, który jechał za poprzedzającym go zespołem pojazdów z prędkością około 60 km/h, G. D. rozpoczęła manewr ich wyprzedzania. G. D. włączyła w pojeździe kierunkowskaz i upewniwszy się, że z przodu i z tyłu nie nadjeżdżają pojazdy, zjechała na lewy pas ruchu. W momencie gdy samochód m-ki M. przejeżdżając obok samochodu m-ki B., znalazł się na jego wysokości, obwiniony B. F. także rozpoczął manewr wyprzedzania poprzedzającego go zespołu pojazdów, zjeżdżając na lewy pas ruchu. W rezultacie manewru obwinionego doszło do zetknięcia się prawego boku pojazdu m-ki M. o nr rej. (...) z prawym bokiem pojazdu m-ki B. o nr rej. (...). G. D. wcisnęła odruchowo klakson i zakończyła wyprzedzanie pojazdu obwinionego.

Dowód:

zeznania świadka G. D., k. 10, 23v – 24,

opinia biegłego mgr. inż. A. D., k. 64 – 77, 85 – 86.

Po zaistniałym zdarzeniu G. D. i B. F. zatrzymali swoje samochody na poboczu. Obwiniony nie poczuwał się do winy i zaproponował pokrycie szkód powstałych w pojazdach przez każdego z uczestników kolizji z polisy auto-casco. G. D. nie zgodziła się na to i wezwała na miejsce patrol Policji z KPP w Ś..

Dowód:

zeznania świadka G. D., k. 10, 23v – 24,

wyjaśnienia obwinionego B. F., k. 5, 21 – 23, 84v, 86,

zeznania świadka Z. J., k. 31 – 32,

notatka urzędowa z dnia 07.03.2014r., k. 83.

Do zderzenia pojazdów m-ki B. o nr rej. (...) oraz m-ki M. o nr rej. (...) doszło około godz. 10.55, na 54,4 km drogi krajowej nr (...), na prostym odcinku jezdni, pomiędzy miejscowościami M. – R.. Droga w miejscu kolizji jest dwukierunkowa, po jednym pasie ruchu o szerokości 3,45 m w każdym kierunku. Po obu stronach jezdni znajduje się utwardzone pobocze szutrowe, o szerokości od 1,7 do 2,3m.

Dowód:

zeznania świadka G. D., k. 10, 23v – 24,

wyjaśnienia obwinionego B. F., k. 5, 21 – 23, 84v, 86,

notatka urzędowa z dnia 17.08.2012r., k. 3,

notatka urzędowa z dnia 07.03.2014r., k. 83,

zeznania świadka Z. J., k. 31 – 32.

W wyniku zderzenia się pojazdów w samochodzie osobowym m-ki M. o nr rej. (...) doszło do zarysowania i otarcia przedniego prawego błotnika na nadkolu koła, otarcia i wzdłużnego zarysowania nad listwą ochronną prawych przednich drzwi oraz uszkodzenia listwy ochronnej, otarcia i zarysowania miejscowo prawych tylnych drzwi oraz zerwania listwy ochronnej z mocowania do nadwozia, uszkodzenia tylnego prawego błotnika w dolnej części przed nadkolem koła wraz z listwą ochronną błotnika. Z kolei w pojeździe m-ki B. o nr rej. (...) zostały uszkodzone następujące elementy: błotnik przedni lewy – zarysowany i otarty w okolicy nadkola koła, listwa ochronna błotnika przedniego lewego, kierunkowskaz przedni lewy boczny, drzwi przednie lewe – zarysowane wzdłużnie, otarte i miejscowo zagięte nad listwą ochronną z natężeniem w przedniej ich części przy słupku środkowym, listwa ochronna drzwi przednich

Dowód:

zeznania świadka Z. J., k. 31 – 32,

notatka urzędowa z dnia 17.08.2012r., k. 3,

opinia biegłego mgr. inż. A. D., k. 64 – 77, 85 – 86,

dokumentacja fotograficzna, k. 19 – 20,

akta szkodowe (...) S.A., nr (...).

Szerokość samochodu obwinionego m-ki B. (...) wraz z lusterkami wynosi 1,94 m, a bez lusterek 1,75 m. Szerokość samochodu G. D. m-ki M. (...) wynosi wraz z lusterkami 1,97 m, a bez lusterek 1,77 m. Standardowa szerokość samochodu ciężarowego wynosi 2,5 m.

Dowód:

opinia biegłego mgr. inż. A. D., k. 64 – 77, 85 – 86.

Obwiniony B. F. ma 74 lata, jest żonaty, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. B. F. utrzymuje się z emerytury w wysokości 2.700 zł miesięcznie, jest rzeczoznawcą i biegłym sądowym w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionego B. F., k. 5, 21 – 23, 84v, 86,

informacja z K., k. 12.

Obwiniony B. F. nie przyznał się zarzucanego mu czynu. Złożył wyjaśnienia w których opisał przebieg zdarzenia, wskazując że do zderzenia pojazdów doszło w momencie gdy jego pojazd był w trakcie wyprzedzania zespołu pojazdów i znajdował się na wysokości tylnych kół ciągnika siodłowego, zaś kierująca samochodem m-ki M. wyprzedzała go „na trzeciego”.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka G. D., które ocenił jako zasługujące na uwzględnienie. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze w pełni spójny i konsekwentny charakter opisu zdarzenia przez świadka, który dodatkowo znajdował potwierdzenie m.in. w treści opinii biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych mgr. inż. A. D.. Zdaniem sądu poszczególne okoliczności podane przez świadka składają się na w pełni logiczny opis zdarzenia z dnia 17 sierpnia 2012r. jak też odpowiadają zasadom doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania.

Dając wiarę relacji G. D., sąd pominął, pozostające w sprzeczności z jej zeznaniami, wyjaśnienia obwinionego B. F. oraz zeznania świadka G. F.. Sąd doszedł do powyższego wniosku po dokonaniu analizy poszczególnych okoliczności zdarzenia podanych przez obwinionego, jak również całościowej ocenie jego wersji zdarzenia przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania. Sąd uznał, że relacja obwinionego w konfrontacji z twierdzeniami pokrzywdzonej G. D. nie jest wiarygodna. Przyjmując powyższe sąd miał na uwadze przede wszystkim brak jakiegokolwiek uzasadnienia dla wykonania przez G. D. manewru wyprzedzania w okolicznościach podanych przez obwinionego. Zdaniem sądu brak jest logicznych podstaw do uznania, że mogła ona wykonywać manewr wyprzedzania pojazdu obwinionego, który wyprzedzał w tym czasie duży zespół pojazdów i w zasadzie już kończył ten manewr. W tym zakresie wskazać należy, że jest to o tyle nieuzasadnione, że jak wynika z porównania parametrów obu pojazdów, w sytuacji prowadzenia przez obwinionego samochodu w odległości około 0,5 metra od osi jezdni, auto G. D. musiałoby jechać lewymi kołami po poboczu, prawie 0,5 metra od krawędzi jezdni. W kontekście opisu zdarzenia podanego przez obwinionego, uzasadnione wątpliwości sądu budzi m.in. odległość w jakiej pojazd G. D. miał się znajdować za jego pojazdem w momencie rozpoczęcia wyprzedzania zespołu pojazdów. Obwiniony podaje tutaj odległość około 100 metrów i zdaniem sądu odległość ta jest na tyle duża, że B. F. zdążyłby zakończyć swój manewr zanim pojazd m-ki M. by do niego dojechał. Odmawiając wiary wyjaśnieniom obwinionego sąd pominął m.in. jego wyjaśnienia co do rzekomego uderzenia prawą częścią pojazdu w bok ciężarówki, czego dowodem mają być przedłożone przez obwinionego fotografie. Zdaniem sądu w przypadku nagłego skręcenia przez obwinionego kierownicą w prawo, kontakt z pojazdem ciężarowym musiałby skutkować bardziej rozległymi uszkodzeniami, za czym przemawia choćby ich porównanie z tymi powstałymi po lewej stronie pojazdu m-ki B.. W tym zakresie decydujące znaczenie miał dla sądu jednakże fakt, że uszkodzenia jakie miały powstać z prawej stronie pojazdu B. F. nie zostały opisane w notatce urzędowej funkcjonariusza Policji przeprowadzającego interwencję – Z. J.. Świadek ten w swoich zeznaniach wyraźnie podał, że odnotował w notatce takie uszkodzenia, jakie były w pojeździe. Zdaniem sądu powyższe przemawia za uznaniem, że uszkodzenie z prawej strony pojazdu B., bądź powstały dopiero po zaistniałej kolizji, bądź też istniały wcześniej i powstały w innych okolicznościach niż podane przez B. F., wobec czego nie zostały zgłoszone policjantowi jako zaistniałe w wyniku zdarzania. Na to, że tak w istocie były wskazuje zdaniem sądu to, że nie zostały one uwidocznione na sporządzonej przez obwinionego w dniu 17 sierpnia 2012r. dokumentacji fotograficznej, a znajdują się dopiero na później wykonanych fotografiach pod domem B. F. (zdjęcia nr 1 i 3 – k. 20 a.s.).

Uznając za niewiarygodną wersję zdarzenia podaną przez obwinionego i G. F. sąd miał również na uwadze zachowanie obwinionego po zaistniałej kolizji. Zdaniem sądu gdyby rzeczywiście miała miejsce sytuacja podana przez B. F., a równoznaczna z rażącym złamaniem przez kierującą M. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to obwiniony nie proponowałby naprawienia szkód w ramach polis auto – casco. Normalnym dla sądu zachowaniem w takiej sytuacji, w szczególności przy uwzględnieniu funkcji pełnionej przez obwinionego, byłoby dążenie do pociągnięcia G. D. do odpowiedzialności za spowodowane zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wskutek bezprecedensowego niedostosowania się do obowiązujących przepisów.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd oparł się również na zeznaniach świadka Z. J., uznając że podał on znane mu okoliczności zdarzenia, w sposób zgodny z prawdą. Sąd pominął zeznania świadka A. M., które z uwagi na jej niepamięć, nie miały znaczenia w sprawie.

W zakresie odtworzenia stanu faktycznego sąd wziął ponadto pod uwagę dowody o charakterze materialnym wymienione w pierwszej części uzasadnienia. Sąd oparł się w szczególności na notatkach urzędowych Policji, ustając w oparciu o nie parametry drogi na której doszło do zdarzenia, jak również uszkodzenia powstałe w pojazdach. W tym ostatnim zakresie sąd posiłkował się także opinią biegłego z zakresu wypadków komunikacyjnych mgr. inż. A. D., w zakresie w jakim podane przez niego uszkodzenia pokrywały się z tymi odnotowanymi w notatce z dnia 17.08.2012r.

Po przeprowadzeniu analizy wskazanych powyżej dowodów sąd stwierdził sprawstwo i winę obwinionego B. F. w zakresie zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 k.k. Sąd uznał, że obwiniony prowadząc samochód osobowy m-ki B. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wykonując manewr wyprzedzania nieustalonego zespołu pojazdów, bez dostatecznego upewnienia się co możliwości jego bezpiecznego wykonania. B. F. przed zjechaniem na lewy pas ruchu winien bowiem przy zachowaniu szczególnej ostrożności upewnić się czy ma możliwość rozpoczęcia wyprzedzania, a w szczególności czy inny pojazd nie wyprzedza jego auta (art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Uchybienie przez obwinionego wskazanemu obowiązkowi skutkowało tym, że doszło do bocznego zderzania jego pojazdu z pojazdem m-ki M. a w konsekwencji spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ustalając odpowiedzialność obwinionego sąd oparł się na wersji zdarzenia podanej przez pokrzywdzoną G. D., która jako jedna z dwóch alternatywnych, została także przytoczona w opinii biegłego A. D..

Sąd wymierzając obwinionemu B. F. karę za popełnione wykroczenie, miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 § 1 i 2 k.w., uwzględniając w szczególności stopień naruszenia przez obwinionego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, oraz konsekwencje jakie z tego wynikły. Mając na uwadze wskazane okoliczności, sąd za karę adekwatną do czynu obwinionego uznał karę grzywny w wysokości 400 zł i karę tę mu wymierzył.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania, a w tym zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania – zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. 2001r. nr 118, poz. 1269). Ponadto sąd wymierzył obwinionemu opłatę na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( DzU z 1973 r. Nr 27 poz 152 ze zm.) w kwocie 40 złotych.