Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Marzena Matusiewicz

przy udziale prokuratora Jacka Grabonia z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 17 stycznia 2014 r.

sprawy J. R.

syna J.i M.z d. S.

ur. (...) we W.

oskarżonego o to, że

w dniu 25 maja 2013 roku w Ś. na ul. (...) kierował samochodem osobowym m-ki F. (...) nr rej. (...) czym nie dostosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 20 grudnia 2011 roku sygn. akt II K 737/11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym,

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego J. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 244 k.k. i za to, na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k., wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w kwocie 90 zł i na podstawie art. 2 ust 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierza mu opłatę w kwocie 120 zł.

.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011r., który uprawomocnił się w dniu 28 grudnia 2011r., Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej w sprawie o sygn. akt II K 737/11 uznał J. R. za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 i 4 k.k. Wyrokiem tym wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat, obowiązujący od dnia 28 grudnia 2011r.

Dowód:

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, sygn. akt II K 737/11, k. 6.

Oskarżony J. R. przebywając w nocy z 24/25 maja 2013r. w swoim domu w Z., źle się poczuł, miał wysoką gorączkę. W związku z powyższym, pomimo obowiązującego go zakazu prowadzenia pojazdów, udał się swoim samochodem m-ki F. (...) nr rej. (...) do Ś., w celu zakupienia leków. J. R. prowadząc pojazd wyjechał z ulicy (...) na ulicę (...), a następnie skręcił na parking przy sklepie (...) w Ś., gdzie znajdowała się apteka. Zjechanie samochodu na parking zauważyli funkcjonariusze Policji z KPP w Ś. R. M. i A. S., którzy pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym. Udali się oni za pojazdem oskarżonego, a następnie około godz. 3.10 przeprowadzili kontrolę drogową, ujawniając że J. R. posiada czynny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego J. R., k. 25, 44v,

zeznania świadka R. M., k. 10.

Podczas przeprowadzania kontroli J. R. miał bełkotliwą mowę, lecz nie znajdował się pod wpływem alkoholu, ani środków odurzających.

Dowód:

zeznania świadka R. M., k. 10,

protokół użycia alkotestu, k. 2,

opinia sądowo – toksykologiczna, k. 22 – 23, 39 – 41.

Oskarżony J. R. ma 41 lat, jest żonaty, posiada dwoje dzieci. Pracuje w firmie (...) sp. z o.o. w R. uzyskując miesięcznie 1.500 zł. Oskarżony w 2004r. podjął leczenie odwykowe w związku z uzależnieniem od alkoholu, jest nosicielem wirusa HIV.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego J. R., k. 25, 44v,

notatka urzędowa dot. osoby oskarżonego, k. 26.

Oskarżony poza skazaniem w sprawie tut. sądu, sygn. II K 737/11, był w przeszłości czterokrotnie karany sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności z warunkowym i bez warunkowego zawieszenie jej wykonania.

Dowód:

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 28.

J. R. w toku całego postępowania przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których opisał okoliczności jego popełnienia. Oskarżony wyraził skruchę za popełnione przestępstwo.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd Rejonowy oparł się na wiarygodnych wyjaśnieniach oskarżonego J. R., zeznaniach świadka R. M. oraz wskazanych na wstępie dowodach o charakterze materialnym, co do których prawidłowości nie ma jakichkolwiek zastrzeżeń.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 244 k.k. J. R. prowadził bowiem pojazd mechaniczny – samochód m-ki F. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym, mimo iż wiedział o obowiązującym go w tym zakresie zakazie sądowym, orzeczonym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 20.12.2011r., sygn. akt II K 737/11.

Wydając rozstrzygnięcie o karze wobec oskarżonego J. R. sąd wziął pod uwagę dyrektywę sądowego wymiaru kary, iż najpierw należy rozważyć możliwość zastosowania środka najłagodniejszego i dopiero w przypadku, gdyby środek ten nie był wystarczający z punktu widzenia celów kary określonych w art. 53 k.k., stosować ewentualnie środek surowszy. Wymierzenie kary nastąpiło przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k.

Zasada preferencji kar nieizolacyjnych rozciąga się także na występki zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. Zgodnie bowiem z art. 58 § 3 sąd w takich sprawach może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę lub karę ograniczenia wolności, w szczególności jeżeli orzeka równocześnie środek karny. Przepis ten daje sądowi możliwość wyboru, wskazując wyraźnie kierunek tego wyboru, tzn. rozważenie w pierwszej kolejności celowości orzeczenia grzywny lub kary ograniczenia wolności. Ustawodawca wskazuje, że taki wybór będzie szczególnie uzasadniony wówczas, gdy sąd jednocześnie orzeknie środek karny, co jednak nie oznacza, że warunkiem zastosowania art. 58 § 3 jest orzeczenie takiego środka (jest ono uzależnione od przesłanek określonych w art. 41-50, dotyczących poszczególnych środków).

Sąd uznał, za karę adekwatną wobec oskarżonego J. R. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wymierzając oskarżonemu wskazaną karę, sąd miał na uwadze okoliczności popełnionego przez niego przestępstwa, jak również jego właściwości i warunki osobiste, które wskazują na to, że będzie ona wystarczająca do osiągnięcia wobec niego celów kary. Zajmując powyższe stanowisko – mimo uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwa, sąd wziął pod uwagę wyrażoną przez niego na rozprawie skruchę, jak również jego sytuację rodzinną i majątkową. Oskarżony posiada obecnie stałą pracę, ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci. Powyższe względy, w połączeniu z okolicznościami przestępstwa popełnionego przez J. R., sprzeciwiają się wymierzeniu mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności, o co wnosił prokurator. Zdaniem sądu orzeczona wobec oskarżonego kara ograniczenia wolności będzie stanowiła dla niego wystarczającą nauczkę na przyszłość, uzmysłowi mu nieopłacalność ponownego wejścia w konflikt z prawem. W tym miejscu wskazać należy, że kara ta pozostawać będzie również z korzyścią dla społeczeństwa, które miast utrzymywać oskarżonego podczas ewentualnej izolacji penitencjarnej, stanie się poniekąd beneficjentem wykonanej przez niego pracy społecznie użytecznej.

Na podstawie art. 627 k.p.k. sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu, a w tym zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa, uzasadnione wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w wysokości 90 zł (zapytanie do K. – 50 zł, ryczałt za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – 40 zł). Ponadto sąd wymierzył oskarżonemu opłatę sądową w wysokości przewidzianej ustawą z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

SSR Radosław Gluza