Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Alina Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2013 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa A. D.

p/ko Gminie M.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Gminy M. na rzecz powódki A. D. kwotę 1.433,85 zł (tysiąc czterysta trzydzieści trzy złote osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od powódki A. D. na rzecz strony pozwanej Gminy M. kwotę 305zł ( trzy pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej powódce kwotę 688,50 zł ( sześćset osiemdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy), a stronie pozwanej kwotę 183,01 zł ( sto osiemdziesiąt trzy złote jeden grosz) tytułem nieopłaconych wydatków na opinię biegłego.

Z)

1. (...)

2. (...)

29.05.2013 r.

(...)

UZASADNIENIE

Powódka A. D. domagała się zasadzenia od strony pozwanej Gminy M. kwoty 6.851,28 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1) oraz zasadzenia od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest właścicielką nieruchomości położonej przy ul. (...) we W., na której znajduje się dom o pow. 81,20 m 2. W domu tym bez żadnego tytułu prawnego zamieszkują I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z. i D. Z. (2) zajmując 65,6 m 2 domu. Wyrokiem z dnia 1 marca 2007 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej orzekł eksmisję wyżej wymienionych osób jednocześnie nakazując wstrzymanie wykonania wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Do dnia dzisiejszego lokal socjalny nie został dostarczony. Mając na uwadze, że zgodnie z obwieszczeniami Wojewody (...) wskaźnik przeliczeniowy kosztu odtworzenia 1 m 2 powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych wynosił odpowiednio w drugim i trzecim kwartale 2011 r. 3.440 zł., w czwartym kwartale 2011 r. i pierwszym kwartale 2012 r. 3.523 zł. to 3 % wartości odtworzeniowej wynosi odpowiednio 103,20 zł., 105,69 zł. Kwota dochodzona pozwem obejmuje odszkodowanie za okres od kwietnia 2011 r. do marca 2012 r. i składa się na nią 564,16 zł. za drugi i trzeci kwartał 2011 r. i 577,72 zł. za czwarty kwartał 2011 r. i pierwszy kwartał 2012 r. Powódka wzywała stronę pozwaną do zapłaty jednak wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

W odpowiedzi na pozew Gmina M. wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu podniosła, że powódka nie zwracała się do Gminy M. w sprawie dostarczenia I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1) lokalu socjalnego, dlatego brak jest podstaw do twierdzenia, że strona pozwana pozostaje w zwłoce , o której mowa w art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego ( DzU z 2005 r. Nr 31 poz 266 ze zm). Ponadto strona pozwana zarzuciła, że powódka nie wykazała, iż poniosła szkodę oraz zakwestionowała metodę wyliczenia szkody. Podniosła, że przyjęte przez powódkę wyliczenie nie może stanowić podstawy ustalenia wysokości odszkodowania ,a to wobec wątpliwości co do zasadności ustalenia jego wysokości w oparciu o przyjęty wskaźnik przeliczeniowy kosztu odtworzenia 1 m 2 powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jest właścicielką nieruchomości położonej przy ul. (...) we W.. Na działce nr (...) usytuowany jest budynek, w którym znajduje się samodzielny lokal mieszkalny nr (...) o pow. użytkowej 78,76 m 2. Do lokalu przynależą pomieszczenia przynależne komórka strychowa i budynek gospodarczy o pow. 23,53 m 2. Stąd powierzchnia użytkowa lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych wynosi łącznie 102,29 m 2.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości J. P.k. 36- 77

W nieruchomości powódki bez żadnego tytułu prawnego zamieszkują I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z. i D. Z. (1).

Niesporne

Wyrokiem z dnia 1 marca 2007 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej nakazał I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1) aby wraz z rzeczami prawa ich reprezentującymi opróżnili, opuścili i wydali powódce A. D. lokal mieszkalny znajdujący się w nieruchomości położonej we W. przy ul. (...). Jednocześnie Sąd ustalił, że pozwanym I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1) przysługuje prawo do lokalu socjalnego i nakazał wstrzymanie wykonania wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. pozwanym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 1 marca 2007 r. k. 10

Pismem z dnia 6 kwietnia 2010 r. powódka zwróciła się do Gminy M. o przydzielenie lokalu socjalnego I. K. (1). W odpowiedzi na pismo otrzymała informację, że Gmina M. nie posiada wolnego lokalu komunalnego ani lokalu socjalnego. Wniosek o przydział lokalu socjalnego został wciągnięty do gminnego rejestru osób oczekujących.

Dowód: pismo Gminy M. z dnia 16 kwietnia 2010 r. k. 20

Do dnia dzisiejszego lokal socjalny nie został dostarczony.

Niesporne

Pismem z dnia 26 marca 2012 r. powódka wzywała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 6.851,28 zł, jednak wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 7-9

I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z.i D. Z. (1)zajmują część samodzielnego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...)tj. pokój i kuchnie na parterze, pokój na poddaszu tj. pomieszczenia o łącznej pow. 47,21 m 2 oraz pomieszczenia przynależne komórkę strychową i budynek gospodarczy o pow. 23,53 m 2. Wejście do pomieszczeń zajmowanych przez I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z.i D. Z. (1)następuje wprost z korytarza klatki schodowej do kuchni. W kuchni znajduje się trzon kuchenny z kafli z płytą stalową i tzw. duchuwką. Oprócz trzonu kuchennego w kuchni jest także kuchenka gazowa na gaz z butli. W pokoju jest piec kaflowy. Pokój na poddaszu nie ma źródła ogrzewania. Podłoga jest drewniana kryta płytami paździerzowymi. Tynki zwykłe, pokrycia malarskie całkowicie zniszczone. Pomieszczenia strychowe są nieizolowane termicznie – odkryta więźba dachowa i pokrycie. Obecnie lokal wyposażony jest jedynie w energię elektryczną. Brak wody, kanalizacji oraz pomieszczenia wc. Woda dla potrzeb gospodarstwa przynoszona jest wiadrami.

Dowody: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomo ści J. P. k. 36- 77

opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomościJ. P.k. 95-101

Na lokalnym rynku brak jest ofert najmu pomieszczeń o podobnym stanie technicznym, stopniu wyposażenia w sieci i urządzenia komunalne, pozbawionych węzła sanitarnego. Obecnie standardem jest posiadanie przez lokal łazienki oraz posiadanie wyposażenia we wszystkie podstawowe media.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomo ści J. P. k. 36- 77

Wysokość szkody z tytułu niemożności dysponowania przez powódkę zajmowanym przez I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z. i D. Z. (1) lokalem położonym przy ul. (...) we W. i pobieraniem pożytków odpowiadającej wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu na poziomie i w oparciu o stawki czynszu stosowane przez samorząd lokalny w stosunku do wynajmowanych lokali zasobu gminnego wynosi za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2012 r. kwotę 1,433,85 zł. Kwota ta stanowi iloczyn stawki czynszu za 1 m 2 pow. w wysokości 2,13 zł. x 47,21 m 2 zajmowanej pow. użytkowej lokalu plus podatek 18,93 zł. = 199,4873 zł. w skali miesiąca.

Dowody: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomo ści J. P. k. 36- 77

opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości J. P.k. 95-101

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powódka A. D. wywodziła swoje roszczenie wobec strony pozwanej z tytułu odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1). Strona pozwana zakwestionowała zarówno fakt powstania szkody jak i jej wysokość. Zarzuciła, że powódka nie zwracała się do Gminy M. sprawie dostarczenia I. K. (1), M. Z. i D. Z. (1) lokalu socjalnego, dlatego brak jest podstaw do twierdzenia, że strona pozwana pozostaje w zwłoce, o której mowa w art 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego ( DzU z 2005 r. Nr 31 poz 266 ze zm). Ostatecznie jednak po przedłożeniu przez powódkę pisma Gminy M. z dnia 16 kwietnia 2011 r. z którego wynika, że powódka zwróciła się do Gminy M. o przydzielenie lokalu socjalnego I. K. (1) strona pozwana fakt ten przyznała.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Obecna treść przepisu art. 18 ust. 5 u.o.l., odwołująca się - w kwestii roszczenia odszkodowawczego, przysługującego właścicielowi do gminy, jeżeli ta nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku - do regulacji, zawartych w art. 417 k.c., jest wynikiem zakwestionowania przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 września 2006 r. mechanizmu ograniczającego zakres odpowiedzialności gminy z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego, orzekającego eksmisję, ustalanego w wysokości odpowiadającej różnicy między odszkodowaniem określonym w ust. 2, które odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, a odszkodowaniem, do płacenia którego jest obowiązany były lokator, jeżeli osoba ta nadal zamieszkuje w lokalu właściciela. ( art. 18 ust. 4 u.o.l. w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 września 2006).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd o tym, że roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ut. 5 u.o.l. w zw. z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości. ( wyrok z dnia 19 czerwca 2008 r., V CSK 31/08 (niepubl.) i z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 323/09 (niepubl.), uchwała z dnia 16 maja 2012 r. III Czp 12/12 OSNC 2012/12/138, Biul.SN 2012/5/7, postanowienie z dnia 25 czerwca 2008 r. III Czp 46/08 Lex nr 437195)

Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 417 k.c. jest zatem szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., czyli obejmująca straty oraz utracone korzyści, które poszkodowany mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ocena zakresu szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem stanowiącym źródło szkody powinna opierać się na porównaniu stanu majątku poszkodowanego istniejącego po wystąpieniu zdarzenia wyrządzającego szkodę, z możliwym stanem tego majątku w przypadku, gdyby zdarzenie to nie wystąpiło, z uwzględnieniem warunku, czy stan ten jest typowym, zazwyczaj występującym następstwem zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Powódka wartość szkody ustaliła w oparciu o reguły przewidziane w art. 8 a i 9 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( DzU nr 71 poz. 733) przyjmując maksymalną wysokość czynszu jaki mogłaby uzyskać od I. K. (1) w okresie objętym pozwem. Strona pozwana zakwestionowała zasadność zastosowania powyższej metody jak i wysokość tak wyliczonej szkody. Dlatego też Sąd na wniosek powódki dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność ustalenia wysokości szkody z tytułu niemożności dysponowania przez powódkę lokalem położonym przy ul. (...) we W. i pobieraniem pożytków odpowiadającej wysokości czynszu, jaki powódka mogłaby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości J. P.wynika, że brak jest na wolnym rynku ofert wynajmu pomieszczeń w stanie technicznym zbliżonym do pomieszczeń, które są przedmiotem niniejszej sprawy. Obecnie standardem jest posiadanie przez lokal łazienki oraz wyposażenie w podstawowe media. Okoliczność ta powoduje, że brak jest danych aby dokonać analiz cech i preferencji, dokonać interpolacji i porównania w celu ustalenia potencjalnej stawki czynszu najmu możliwej do uzyskania a tym samym aby w oparciu o realia rynkowe ustalić wysokości szkody z tytułu niemożności dysponowania przez powódkę lokalem położonym przy ul. (...)we W.i pobieraniem pożytków odpowiadającej wysokości czynszu, jaki powódka mogłaby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Alternatywą dla ustalenia rynkowej stawki czynszu byłaby sytuacja gdy znany byłby zakres zamierzenia inwestycyjnego powódki w postaci dokumentacji technicznej popartej uzyskanymi pozwoleniami, która określałaby zakres koniecznych prac remontowo -modernizacyjnych i ich koszt w celu doprowadzenia pomieszczeń do obecnych standardów. Brak takiej dokumentacji i brak danych rynku nie pozwala w ocenie biegłego na ustalenie żądanej wartości w ujęciu rynkowym czynszu najmu.

Dlatego też biegły uznał za zasadne ustalenie wysokości szkody na poziomie i w oparciu o stawki czynszu stosowane przez samorząd lokalny w stosunku do wynajmowanych lokali zasobu gminnego. Wyboru podejścia, metody i techniki dokonuje biegły. Zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądowym ( wyrok SN z 7.04.2005 r. w sprawie II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656) specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej.

Podstawę wyliczeń stanowiły: uchwała Rady Gminy M.nr (...)z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie ustalania stawki czynszu regulowanego dla lokali mieszkalnych na terenie Gminy M.oraz uchwała Rady Gminy M.nr (...)z dnia 31maja 2001 r. w sprawie zmiany uchwały Rady Gminy M.nr (...)z dnia 22 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalania stawki czynszu lokali mieszkalnych na terenie gminy M.. Z uwagi na upływ czasu dokonano urealnienia przyjętej w uchwale w roku 2001 kwoty bazowej, która stanowiła podstawę naliczenia stawki opłaty za 1 m 2 powierzchni użytkowej lokalu w kwocie 1,60 zł. Stąd po aktualizacji stawka bazowa opłaty za 1 m 2 powierzchni użytkowej lokalu w roku 2012 wyniosła 2,37 zł. Następnie dokonano korekty wynikającej z treści par 1-3 uchwały nr (...)z tytułu wyposażenia, stanu lokali budynku oraz położenia. Stawka podstawowa pomniejszona została o sumę korekt – 10 % stąd ustalona ostatecznie dla przedmiotowych pomieszczeń stawka najmu wyniesie 2,13 zł/m2 . Zdaniem biegłego zasadnym było powiększenie tak ustalonej stawki o kwotę 18,93 zł miesięcznie, tak aby zrekompensować wynajmującemu ciężary związane z utrzymaniem rzeczy w oparciu o stawki podatku od nieruchomości ustalone w uchwale Rady Gminy M.z dnia 28 października 2011 r. w sprawie określania wysokości stawek w podatku od nieruchomości.

W ten sposób biegły wyliczył, że wysokość szkody z tytułu niemożności dysponowania przez powódkę zajmowanym przez I. K. (1), wraz z dziećmi M. Z. i D. Z. (1) lokalem położonym przy ul. (...) we W. i pobieraniem pożytków odpowiadającej wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu na poziomie i w oparciu o stawki czynszu stosowane przez samorząd lokalny w stosunku do wynajmowanych lokali zasobu gminnego wynosi za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2012 r. kwotę 1,433,85 zł.

Powódka zakwestionowała przyjęty przez biegłego metraż nieruchomości zajmowanej przez I. K. (1)oraz przyjętą wysokość czynszu, na podstawie której ustalono wysokość szkody. Zarzuciła, że I. K. (1)ma do swojej dyspozycji cały dom w związku z tym nie zaliczenie do powierzchni zajmowanej przez I. K. (1)pokoju znajdującego się na poddaszu nie ma żadnych podstaw, gdy powódka nie może nim swobodnie dysponować. Niezrozumiałym jest również nie zaliczenie do powierzchni zajmowanej przez I. K. (1)przedpokoju prowadzącego do strychu bowiem chcąc się dostać do strychu musi skorzystać z przedpokoju. Z tych samych względów zdaniem powódki biegły nieprawidłowo nie zaliczył do powierzchni zajmowanej przez I. K. (1)przedpokoju, który znajduje się przy drzwiach wejściowych do budynku. Jednocześnie powódka wskazała, że w nieruchomości zamieszkuje ojciec małoletnich dzieci I. K. (1), w stosunku do którego wyrok eksmisyjny nie został wydany z tego też względu w pozwie został odliczony metraż pokoju przez niego zajmowany. Zdaniem powódki przyjęcie przez biegłego że wszystkie wspólne pomieszczenia nie podlegają wliczeniu do metrażu zajmowanego przez I. K. (2)jest nielogiczne bowiem w każdej umowie najmu wszystkie części nieruchomości zajmowane przez najemcę są przez niego opłacane niezależnie czy dysponuje on nimi na wyłączność czy też służą one do wspólnego korzystania. Zarzuciła również, że uchwała Rady Gminy M.nr(...)z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie ustalania stawki czynszu regulowanego dla lokali mieszkalnych na terenie Gminy M.oraz uchwała Rady Gminy M.nr (...)z dnia 31maja 2001 r. w sprawie zmiany uchwały Rady Gminy M.nr (...)z dnia 22 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalania stawki czynszu lokali mieszkalnych na terenie gminy M.zostały wydane w związku z nie obowiązującą już od dziesięciu lat ustawą z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, która uchylona została z uwagi na niekonstytucyjność przepisów o czynszach regulowanych. W ocenie powódki stawki czynszu ustalone przez biegłego odpowiadają stawkom obowiązującym w lokalach socjalnych, a nie w ogólnym zasobie mieszkaniowym gminy, w którym to stawki są dwukrotnie wyższe. Ponadto stawki określane przez gminy odbiegają od rzeczywistych stawek, nie zawierają one koszów odtworzenia nieruchomości i jej remontów. Za stan nieruchomości odpowiada natomiast I. K. (1), która permanentnie dewastuje zajmowana nieruchomość.

Odnosząc się do zarzutów powódki biegły wskazała, że ustalając w opinii przewidywaną stawkę czynszu jaka jest możliwa do uzyskania za najem przedmiotowego lokalu opiera się na uchwałach Gminy M.z roku 1995 i 2001 r. albowiem pomimo wejścia wżycie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego stawki czynszu tam określone są dalej stosowane przez gminę. Okoliczność ta potwierdza jedynie prognozę i ocenę miejscowego rynku dokonaną w opinii. Biegły podniósł, że ustalone w uchwałach Gminy M.z roku 1995 i 2001 stawki czynszu za 1 m 2 skorelowane zostały z obowiązującą w dacie ich uchwalania wysokością wskaźnika przeliczeniowego 1 m 2 powierzchni użytkowej budynku. W ten sposób dokonano swoistej waloryzacji stawki określonej roku 2001 na datę sporządzenia opinii ustalając aktualną wartość odtworzeniową 1 m 2 budynku. Przyjęta w wyniku analizy stawka czynszu została porówna ze stawką, która została przyjęta w roku 2012 w sąsiedniej Gminie Ś.. Jak wynika z treści uchwały nr (...)z dnia 1 marca 2012 r. stawka wyjściowa za wynajem 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu wynosi w zasobie Gminy Ś.kwotę 3,50 zł. a stawka za wynajem 1 m 2 lokalu socjalnego 50 % stawki wyjściowej tj. 1,75 zł. Przyjęta zatem w opinii stawka za wynajem przedmiotowego lokalu w kwocie 2,13 zł. za 1 m 2 jest zatem większa niż za wynajem lokali socjalnych w gminie Ś.. Dlatego też zdaniem biegłego brak jest przesłanek aby ustalając wysokość czynszu jaki właściciel mógł otrzymać z tytułu najmu lokalu przyjąć inną większą stawkę niż ta ustalona w opinii. Sąd w całości tę opinię podziela jako logiczną, rzetelną i fachową.

Odnosząc się do zarzutów nie wliczenia do powierzchni zajmowanej przez I. K. (1) części pomieszczeń wchodzących do lokalu nr (...) biegły stwierdził, że podtrzymuje dokonany w opinii sposób przyporządkowania poszczególnych pomieszczeń lokalu dla I. K. (1) wraz z dziećmi, którą to powierzchnię przyjęto do ustalenia wysokości czynszu. Przyporządkowanie dokonane w opinii wynika bowiem z analizy sposobu użytkowania pomieszczeń w budynku ujętej w tabeli na str. 2 opinii. Z powierzchni ogólnej lokalu wyłączono przedpokój o pow. 4,34 m 2, pokój o pow. 13,10m 2 oraz korytarz o pow. 14,11 m 2. Powodem wyłączenia tych pomieszczeń był fakt, że pokój na parterze budynku o pow. 13,10 m 2 l.p. 4 na k.96 zajmowany jest przez brata powódki stąd pomieszczenie nazwane przedpokój l.p. 1 pozostaje we wspólnym użytkowaniu gdyż jako komunikacja nie może być przypisany żadnemu z użytkowników. Jako pomieszczenie przyporządkowane I. K. (1) biegły zaliczył natomiast pokój na piętrze o pow. 13,16 m 2 i odpowiednio pomieszczenie strychowe o pow. 2,44 m 2 do którego wejście jest jedynie od strony tego pokoju. Pokój ten w dacie oględzin przez biegłego nie nosiły śladów użytkowania przez kogokolwiek, a zostały one przypisane I. K. (1) zgodnie z oświadczeniem powódki. Natomiast pozostała część strychu jak i korytarz pierwszego piętra to przestrzeń nie wyodrębniona, z której mogą korzystać zarówno I. K. (1), powódka jak i brat powódki. Z korytarza prowadzą kolejne schody na typowy strych budynku. Zdaniem biegłego sądowego zarzuty powódki miałby uzasadnienie gdyby jedynym użytkownikiem lokalu była I. K. (1). Sąd stanowisko biegłego w tym zakresie również w pełni podziela. Nie sposób się zgodzić z wnioskiem powódki aby stawka za 1 m 2 powierzchni użytkowej lokalu została określona na kwotę 3,50 zł. albowiem stawka ta dotyczy lokalów wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego sąsiedniej gminy- Ś.. Zauważyć przy tym należy, że stawka ustalona przez biegłego w kwocie 2,13 zł. za 1 m 2 jest większa niż stawka ustalona za wynajem lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego gminy M. - 1,60 zł. za 1 m 2 oraz za wynajem lokali socjalnych w gminie Ś. – 1,75 zł. za 1 m 2.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto na art. 100 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka wygrała proces w 21 %, koszty jakie poniosła w związku postępowaniem to kwota 3.062 zł. Strona pozwana wygrała proces w 79 % a koszty jakie poniosła na ten cel wynoszą 1.200 zł. Strona pozwana zobowiązana była zatem do zwrotu powódce kwoty 643 zł. ( 21 % z 3.062 zł) natomiast powódka na rzecz strony pozwanej kwoty 948 zł ( 79 % z 1.200 zł. ), dlatego ostatecznie Sąd zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 305 zł. W ocenie Sądu nie zachodzą podstawy do zastosowania zasady z art. 102 k.p.c. i nieobciążania powódki kosztami procesu. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest on rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

Jednocześnie Sąd nakazał powódce jak i stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwoty odpowiednio 688,50 zł. i 183,01 zł. tytułem brakujących kosztów sądowych.

Zarządzenie:

1/ (...)

2/ (...)

3/ (...)