Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2013 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Beata Michurska – Gruszczyńska

Protokolant: Anna Banaś

przy udziale oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 11 lutego 2013r.

sprawy M. M. (1)

syna Z. i M. zd. F.,

ur. (...) w Ł.

obwinionego to, że

w dniu 7 maja 2012r o godz. 16:55 na 58 km drogi (...) gm. M. kierując samochodem m – ki R. nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i najechał na tył pojazdu F. nr rej (...), który najechał na tył samochodu F. (...) nr rej (...), który następnie uderzył w samochód O. (...) nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

orzeka:

I.  uznaje obwinionego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę grzywny w kwocie 1000 (tysiąca) złotych;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 § 1 k.p.w. i § 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 100 złotych.

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 07 maja 2012 r., około godz. 17.00, w miejscowości W., M. M. (1) jechał samochodem marki R. (laweta) o nr rej. (...), w kierunku miejscowości R. od strony miejscowości Ś.. Bezpośrednio przed nim jechał samochód marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierował M. W.. M. M. (1) dojeżdżając do skrzyżowania tzw. na K., nie zauważył, że jadący przed nim samochód marki F. (...) zwalnia z przyczyn ruchowych, gdyż stojący na początku skrzyżowania samochód marki F. chciał skręcić w lewo. Jednocześnie M. M. (1) nie zachował należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu. Wskutek powyższego M. M. (1) najechał swoim samochodem na tył samochodu marki F. (...), który następnie przesunął się i uderzył w stojący przed nim samochód marki F. (...) o nr rej. (...), kierowany przez J. P., który następnie lekko uderzył w stojący przed nim samochód D. (...). Samochód marki F. (...) stanął po uderzeniu w samochód marki F. (...), w poprzek drogi na sąsiednim pasie ruchu. To spowodowało, że uderzył w przedni lewy bok samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...), jadącego w kierunku miejscowości Ś., kierowanego przez A. W., w wyniku czego O. (...) najpierw uderzył w znak drogowy a następnie dachował w przydrożnym rowie.

Dowody: notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 4 a.s.

notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 5 a.s.

zeznania świadka J. P., k. 10 a.s.

zeznania świadka A. W., k. 13 – 14 a.s.

zeznania świadka M. W., k. 16 a.s.

Po niedługim czasie na miejsce zdarzenia przyjechała policja, pogotowie ratunkowe i straż pożarna. Pasażerka samochodu marki F. (...) B. W. została zabrana przez pogotowie lotnicze do szpitala na ul. (...) we W.. M. W., A. W. oraz J. P. zostali przewiezieni do szpitala w Ś., celem przebadania. M. M. (1) odmówił udzielenia mu pomocy medycznej.

Dowody: notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 4 a.s.

notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 5 a.s.

zeznania świadka J. P., k. 10 a.s.

zeznania świadka A. W., k. 13 – 14 a.s.

zeznania świadka M. W., k. 16 a.s.

W wyniku zdarzenia pasażerka F. (...) – B. W. doznała obrażeń w postaci złamania kręgu szyjnego, pękniętej miednicy i złamania prawej ręki. Ponadto utworzył się jej w wyniku uderzenia krwiak w głowie.

Dowody: notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 4 a.s.

zeznania świadka M. W., k. 16 a.s.

M. W. w wyniku zdarzenia doznał obrażeń w postaci ogólnych potłuczeń. Obecnie nosi na szyi kołnierz ortopedyczny.

Dowody: zeznania świadka M. W., k. 16 a.s.

J. P. w wyniku zdarzenia doznał obrażeń w postaci stłuczenia żeber po stronie lewej i kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego.

Dowody: zeznania świadka J. P., k. 10 a.s.

opinia sądowo – lekarska z dnia 23.06.2012 r., k. 22 a.s.

W wyniku zdarzenia prowadząca samochód marki O. (...) - A. W. doznała obrażeń w postaci stłuczenia lewej ręki i urazu kręgosłupa szyjnego i stłuczenia głowy.

Dowody: notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 4 a.s.

zeznania świadka A. W., k. 13 – 14 a.s.

opinia sądowo – lekarska z dnia 23.06.2012 r., k. 23 a.s.

opinia sądowo – lekarska z dnia 28.07.2012 r., k. 24 a.s.

Na skutek zderzenia wszystkie samochody w nim uczestniczące zostały uszkodzone.

Dowody: notatka urzędowa z dnia 07.05.2012 r., k. 4 a.s.

Kierujący samochodem marki R. M. M. (1) był trzeźwy. Również kierujący samochodem osobowym marki F. (...) J. P., jak i kierujący samochodem marki F. (...) M. W. oraz kierująca samochodem marki O. (...) A. W. byli trzeźwi.

Dowody: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym dot. J. P., k. 6 a.s.

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu A. W., k. 7 a.s.

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym dot. M. W., k. 8 a.s.

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym dot. M. M. (1), k. 9 a.s.

M. M. (1) jest emerytem, jest żonaty. Pobiera świadczenie emerytalne w kwocie 2.250 zł miesięcznie.

Dowody: wyjaśnienia obwinionego M. M. (1), k. 26 – 27 a.s.

M. M. (1) nie był dotychczas karany.

Dowody: dane o karalności, k. 29 a.s.

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony M. M. (1) przyznał się do popełnienia zarzuconego mu wykroczenia. W czasie przesłuchania w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia nie złożył wyjaśnień, jednak wniósł o wymierzenie mu kary grzywny w kwocie 1.000 zł bez przeprowadzenia rozprawy.

Obwiniony nie stawił się na posiedzenie w przedmiocie rozpoznania wniosku o ukaranie bez przeprowadzenia rozprawy.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że M. M. (1) dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia, do czego sam obwiniony również przyznał się w toku przesłuchania przez Policję.

Oceniając zeznania świadków J. P., A. W. i M. W. złożone przed funkcjonariuszem Policji, Sąd uznał, że są one spójne, logiczne, konsekwentne i szczere, a przez to należało uznać je za w pełni wiarygodne. Świadkowie poruszali się w dniu 07 maja 2012 r., różnymi samochodami, po drodze publicznej w miejscowości W.. Przez cały tok niniejszego postępowania konsekwentnie zeznawali, że sprawcą zdarzenia był M. M. (1), który jadąc samochodem marki R. (laweta) nie zauważył, że jadące przed nim auta najpierw zwolniły a następnie zatrzymały się na skrzyżowaniu tzw. na K., gdyż jeden z pojazdów chciał skręcić w lewo. To spowodowało, że obwiniony najpierw uderzył z dość znaczną siłą w samochód osobowy M. W., który następnie uderzył w auto J. P., stając w poprzek drogi na sąsiednim pasie ruchu, co doprowadziło do zderzenia z samochodem A. W., który ostatecznie dachował w przydrożnym rowie. Sam obwiniony również nie zaprzeczył, aby zdarzenie miało inny przebieg.

Ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd nie znalazł także najmniejszej przyczyny, aby podważać wiarygodność przeprowadzonych dowodów z dokumentów, dlatego też posłużyły one przy ustaleniach stanu faktycznego sprawy.

Wymienione wyżej dowody stanowią logiczną i zwartą całość pozwalająca na odtworzenie przebiegu zdarzeń w sposób nie budzący żadnych wątpliwości i przyjęcie, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. ma charakter materialny. Do jego znamion należy skutek w postaci stworzenia realnego zagrożenia w ruchu drogowym. Należy ono do wykroczeń z narażenia konkretnego na niebezpieczeństwo. Można je popełnić zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Według Sądu Najwyższego przez zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym rozumieć należy zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (uchwała SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33). Podstawową zasadą w ruchu drogowym jest obowiązek uczestnika ruchu i innej osoby znajdującej się na drodze zachowania ostrożności albo - gdy ustawa tego wymaga - szczególnej ostrożności, unikania wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Zachowanie należytej ostrożności oznacza, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, ostrożność wymaganą w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Wykroczenie to jest powszechne. Ustawodawca nie zawęża kręgu podmiotów jedynie do osoby kierującej pojazdem.

W niniejszej sprawie obwiniony powinien był zachować zwykłą ostrożność, gdyż sytuacja w jakiej się znajdował nie wymagała od niego zachowania szczególnej ostrożności. Świadczyć o powyższym może przede wszystkim fakt, że wszystkie samochody poprzedzające samochód M. M. (1) zdążyły podjąć manewr spokojnego hamowania i ostatecznie zatrzymania się na drodze. Natomiast obwiniony nie zauważył w porę reakcji kierowców jadących przed nim, co w ostateczności spowodowało, że nie był on w stanie zahamować w bezpiecznej odległości. Obwiniony nie zaprzeczał powyższemu, a ponadto złożył wniosek o wymierzenie mu kary grzywny w kwocie 1.000 zł bez przeprowadzenia rozprawy.

Zgodnie z art. 58 § 1 k.p.w. oskarżyciel publiczny może, za zgodą obwinionego, przesłuchanego uprzednio w toku czynności wyjaśniających w trybie art. 54 § 6 k.p.w., umieścić we wniosku o ukaranie wniosek o skazanie obwinionego za zarzucany mu czyn bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego albo odstąpienie od wymierzenia kary lub środka karnego. Wniosek o skazanie, o którym mowa w § 1, jest możliwy tylko wówczas, gdy w świetle zebranych dowodów wyjaśnienia obwinionego oraz okoliczności popełnienia wykroczenia nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy (§ 2 powołanego przepisu).

W niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki z art. 58 § 1 i 2 k.p.w., ponieważ obwiniony wniósł o skierowanie wniosku o ukaranie go bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu grzywny w kwocie 1.000 zł, a zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Ponadto zdaniem Sądu nie zachodzi konieczność przeprowadzania rozprawy w sytuacji, kiedy obwiniony przyznał się do popełnienia wykroczenia.

Wymierzając karę, Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, biorąc pod uwagę treść art. 47 § 6 k.w., jak również cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, które kara ta ma osiągnąć wobec obwinionej. Sąd wymierzył obwinionemu za czyn opisany w części wstępnej wyroku karę grzywny w wysokości 1.000 zł., co znalazło wyraz w pkt I sentencji wyroku.

Sąd wymierzając powyższą karę miał na uwadze zarówno okoliczności przemawiające za jej łagodnym wymiarem, jak i fakty, które wpływały na jej zaostrzenie.

Łagodząco na wymiar kary wpłynęło przede wszystkim to, iż obwiniony nie był dotychczas karany. Jednakże jednocześnie nie może umknąć uwadze to, iż obwiniony naraził swoim zachowaniem wiele osób, które doznały uszczerbku na zdrowiu. Ponadto zachowanie obwinionego na drodze było wysoce naganne, zwłaszcza że tego typu zajścia można było uniknąć przy zachowaniu przez obwinionego należytej ostrożności.

Przy określaniu wymiaru kary Sąd miał także na względzie warunki osobiste i majątkowe obwinionego, który pobiera świadczenie emerytalne w kwocie 2.250 zł.

Zdaniem Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny odpowiada stopniowi winy oraz stopniowi społecznej szkodliwości tego czynu. Ważąc wymiar kary, Sąd kierował się także ogólnymi dyrektywami wymiaru kary i dlatego też wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ta ma osiągnąć. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary grzywny ma na celu odstraszenie sprawcy od ponownego popełnienia wykroczenia, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy obwinionej wobec własnego czynu. Sąd miał również przy wymiarze kary na względzie prewencje generalną, która wskazuje potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu (art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.). Mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową obwinionego, na podstawie 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 § 1 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania.