Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: Radosław Gluza

Protokolant: Magdalena Batog

przy udziale oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 marca 2017 r. w Ś.

sprawy

A. P. (1) z d. F.

córki E. i B. z d. P.

ur. (...) w Ś.

obwinionej o to, że:

w dniu 30 czerwca 2016 roku o godzinie 11:50 w Ś. na Placu (...) na parkingu koło pomnika R., wykonując manewr cofania pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) potrąciła U. S., czym stworzyła zagrożenie w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

orzeka:

I.  uznaje obwinioną A. P. (2) za winną tego, w dniu 30 czerwca 2016 roku o godzinie 11:50 w Ś., na Placu (...), na parkingu koło pomnika R., wykonując manewr cofania i włączania się do ruchu pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachowania szczególnej ostrożności, w wyniku czego uderzyła tylną częścią pojazdu w znajdującą się za nim U. S., czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 zł (stu złotych);

II.  na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 21 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 30 czerwca 2016r. obwiniona A. P. (2) zatrzymała swój samochód typu kombi, m-ki V. (...) nr rej. (...), na parkingu na Placu (...) w Ś.. Po zrobieniu zakupów wróciła do auta i zapinała córkę w foteliku z prawej strony z tyłu pojazdu.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionej A. P. (2), nośnik z zapisem, k. 52,

protokół odtworzenia nagrania, k. 12, 50.

W tym czasie z lewej strony, równolegle do samochodu obwinionej, stał zaparkowany pojazd m-ki M. o nr. rej. (...), którego kierowcą był M. S.. W pewnej chwili do pojazdu tego podeszła pokrzywdzona U. S., uniosła tylną klapę i zaczęła chować zakupy. Gdy to robiła, przeszła obok niej A. P. (2) i zajęła miejsce za kierownicą swojego pojazdu.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionej A. P. (2), nośnik z zapisem, k. 52,

częściowo zeznania świadka U. S., nośnik z zapisem, k. 52,

protokół odtworzenia nagrania, k. 12, 50.

Po chwili U. S., podeszła do przednich prawych drzwi samochodu m-ki M., lecz stwierdziła, że ma za mało miejsca aby wsiąść. Postanowiła poczekać aż jej mąż M. S. wycofa pojazd i dopiero wówczas zajmie w nim miejsce. W tym celu U. S. przeszła na tył pojazdu obwinionej i odwracając się do niego plecami, stanęła po środku miejsca parkingowego, w odległości co najmniej 1 metra od samochodu m-ki V..

Dowód:

częściowo zeznania świadka U. S., nośnik z zapisem, k. 52,

protokół odtworzenia nagrania, k. 12, 50.

Dwie sekundy po tym, jak U. S. znalazła się za pojazdem obwinionej, ta zaczęła powoli wycofywać, zamierzając włączyć się do ruchu na drogę. Po przejechaniu krótkiego odcinka w czasie czterech sekund, tył samochodu m-ki V. uderzył w plecy U. S., która odskoczyła do przodu, a następnie przeszła na prawą stroną tego pojazdu, krzycząc do obwinionej, że ją potrąciła.

Dowód:

częściowo zeznania świadka U. S., nośnik z zapisem, k. 52,

protokół odtworzenia nagrania, k. 12, 50.

A. P. (2), która zatrzymała swój samochód, wysiadła z niego i stojąc w otwartych drzwiach zaczęła przepraszać U. S.. Spytała ją czy nie potrzebuje pomocy, czy nic jej się nie stało. U. S., która nie odczuwała żadnych dolegliwości, zaprzeczyła i po chwili wsiadła do samochodu, i wraz z mężem odjechała z parkingu.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionej A. P. (2), nośnik z zapisem, k. 52,

częściowo zeznania świadka U. S., nośnik z zapisem, k. 52,

protokół odtworzenia nagrania, k. 12, 50.

Obwiniona A. P. (2) ma 33 lata, jest z wykształcenia technikiem handlowcem, obecnie nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu męża. Nie była karana sądownie za przestępstwa ani wykroczenia.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionej A. P. (2), nośnik z zapisem, k. 52,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 34.

A. P. (2) nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że po włączeniu silnika w swoim aucie popatrzyła do tyłu a następnie w lusterka boczne i nie widziała U. S.. Następnie zaczęła cofać, obserwując sytuację za jej pojazdem w wewnętrznym lusterku wstecznym. Oświadczyła, że w pewnym momencie poczuła opór i zatrzymała samochód. Stwierdziła, że pokrzywdzona nie była dla niej widoczna, gdyż stała za tylnym słupkiem jej pojazdu.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w sprawie sąd oparł się przede wszystkim na obiektywnym dowodzie w postaci protokołu odtworzenia nagrania z przebiegu zdarzenia, sporządzonym przez Policję na etapie czynności wyjaśniających oraz uzupełnionym przez sąd w toku rozprawy głównej.

Sąd wziął również pod uwagę zeznania świadka U. S., przy czym pominął je w tym zakresie, w jakim nie dawały się one pogodzić z treścią odtworzonego nagrania. Powyższe dotyczyło twierdzenia świadka o tym, że nie zatrzymała się za pojazdem obwinionej, lecz była cały czas w ruchu jak również tego, iż A. P. (2) nie wysiadała po zdarzeniu ze swojego auta.

Odnosząc się z kolei do wyjaśnień obwinionej, sąd uwzględnił je co do zasady przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, przy czym odmówił im wiary w zakresie w jakim obwiniona wskazywała na to, że dostatecznie upewniła się co do sytuacji ruchowej z tyłu jej pojazdu. W tymże zakresie sąd miał na uwadze zapis nagrania ze zdarzenia, z którego wynika, że A. P. (2) mogła i powinna zauważyć U. S., znajdującą się z tyłu jej pojazdu.

Opierając się na przeprowadzonych dowodach, sąd uznał sprawstwo i winę A. P. (2) w zakresie zarzucanego jej czynu. Obwiniona zrealizował swoim zachowaniem wszelkie znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.k. Wykonując manewr cofania i jednoczesnego włączania się do ruchu nie dopełniła ona ciążącego na niej wymogu zachowania szczególnej ostrożności, do czego obligowały ją przepisy art. 17 ust. 2 i 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. Na powyższe wskazuje w ocenie sądu okoliczność niezauważenia, znajdującej się z tyłu jej pojazdu U. S.. Zdaniem sądu gdyby obwiniona w sposób należyty, zgodnie z wymogiem szczególnej ostrożności, obserwowała sytuację za swoim autem to powinna była zobaczyć pokrzywdzoną. Abstrahując od tego czy U. S. zachowała się w sposób prawidłowy stając za pojazdem obwinionej, to właśnie na kierującej ciążyła powinność takiego dostosowania uwagi i obserwacji, aby uniknąć sytuacji najechania na jej osobą. W ocenie sądu tłumaczenie A. P. (2) jakoby widok na osobę U. S. zasłaniał jej tylny słupek pojazdu, nie zasługiwało na uwzględnienie. Z doświadczenia w kierowaniu pojazdami, nie ma możliwość niedostrzeżenia sylwetki osoby stojącej metr za pojazdem, przy dokładnym upewnieniu się poprzez spojrzenie czy to przez tylną szybę czy w prawidłowo ustawione wewnętrzne oraz boczne lusterka pojazdu. W realiach niniejszej sprawy możliwość ta była tym większa, że od momentu gdy U. S. znalazła się za pojazdem obwinionej do momentu jej uderzenia, minął czas sześciu sekund. Powyższe utwierdza sąd orzekający w przekonaniu, że A. P. (2) nie skoncentrowała swojej uwagi na potencjalnym, możliwym na parkingu zagrożeniu ze strony osoby pieszej i skupiła się wyłącznie na tym, czy ruch jej auta, nie będzie kolidował z ruchem innych pojazdów. W rezultacie niedopełnienia ciążącego na obwinionej obowiązku, doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które zmaterializowało się w postaci uderzenia tyłu pojazdu V. w plecy U. S.. Zarazem, sąd nie znalazł podstaw do uznania, aby zaistniałe po tygodniu czasu objawy bólowe u pokrzywdzonej, cierpiącej od dawna na schorzenia kręgosłupa, pozostawały związane z przedmiotowym zdarzeniem.

Sąd wymierzając obwinionej karę za popełnione wykroczenie, miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 § 1 i 2 k.w., uwzględniając w szczególności stopień naruszenia przez nią zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, W tym zakresie sąd wziął pod uwagę przede wszystkim minimalną prędkość pojazdu obwinionej w wyniku czego nie doszło po stronie U. S. do poważniejszych konsekwencji, choćby w postaci jej upadku na podłoże. Mając na uwadze wskazane okoliczności, sąd za karę adekwatną do czynu A. P. (2) uznał karę grzywny w wysokości 100 zł i karę tę jej wymierzył.

Mając na uwadze to, że obwiniona pozostaje obecnie osobę bezrobotną, sąd zwolnił ją z kosztów sądowych.

SSR Radosław Gluza